Η Ινδουίστρια χήρα ανεβαίνει στη νεκρική πυρά του πεθαµένου συζύγου της και αυτοπυρπολείται. Αυτό είναι το έθιµο της θυσίας της χήρας […] Η κατάργησή του από τους Βρετανούς κατανοήθηκε ως µια περίπτωση που «Λευκοί άντρες σώζουν σκούρες γυναίκες από σκούρους άντρες» […] Ο µόνος αντίλογος που έχει ακουστεί είναι το επιχείρηµα του ινδικού νατιβισµού, µια παρωδία της νοσταλγίας των χαµένων καταγωγών: «Οι γυναίκες όντως ήθελαν να πεθάνουν». Οι δύο προτάσεις κάνουν τα πάντα για να νοµιµοποιήσουν η µία την άλλη. ∆εν συναντούµε πουθενά τη µαρτυρία της φωνής-συνείδησης των γυναικών.

Γκαγιάτρι Σπίβακ

Ποιες φωνές µπορούν να ακούγονται και ποιες να αγνοούνται; Πώς παράγονται, αναπαρίστανται και αντιπροσωπεύονται οι υποτελείς στο πλαίσιο της (µετ)αποικιοκρατίας; Ποιοι ηγεµονικοί λόγοι αποσιωπούν και επανεγγράφουν τη φωνή, τη συνείδηση, την επιθυµία και το συµφέρον τους την ίδια στιγµή που µιλούν στο όνοµα της διάσωσης ή ακόµα και της αντίστασής τους; Υπάρχει τρόπος να ακουστούν οι υποτελείς µε τους δικούς τους όρους; Συνοµιλώντας µε τον Μαρξ, τον Φουκώ, τον Ντελέζ, τον Ντεριντά, τις Σπουδές των Υποτελών και µε την ίδια την ιστορία της αποικιακής Ινδίας, το κείµενο της Σπίβακ άφησε ένα ισχυρό αποτύπωµα στη µεταποικιακή και τη φεµινιστική θεωρία, στον διάλογο µεταξύ µαρξισµού και µεταδοµισµού, ακόµα και σε πολιτικές συζητήσεις της εποχής µας.