Όταν ήμουν έξι χρόνων, ο πατέρας μου μου είπε ότι θα ξέρω ότι έχω πετύχει στη ζωή μου, όταν σταματήσουν να αναφέρονται σε εμένα ως «η κόρη της Λάτση» ή «η κόρη του Κούρκουλου» και θα είμαι απλώς η «Εριέττα». Αυτό που δε μου είπε ήταν ότι ανάμεσα σε αυτά τα δύο πολύ βαριά επώνυμα θα δυσκολευόμουν πολύ να βρω την ταυτότητά μου. Χρησιμοποιώ συνειδητά τη λέξη «βρω», γιατί η Εριέττα πάντα υπήρχε, όπως υπάρχει ο αυθεντικός εαυτός κάθε ανθρώπου.
Αυτό το βιβλίο περιγράφει τη διαδρομή των τριάντα χρόνων της ζωής μου, μέσα στα οποία κατάφερα να επιστρέψω στον αυθεντικό μου εαυτό. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων πέρασα όμορφα, αλλά και δύσκολα. […] Γέλασα, χόρεψα και ταξίδεψα πολύ, όμως έπεσα και στα πατώματα, φοβήθηκα, έκλαψα και απελπίστηκα. Σε αυτές τις στιγμές, με κράτησαν όρθια οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, στους οποίους δεν ντράπηκα και δε δίστασα να στηριχτώ, αλλά και το όνειρό μου να χρησιμοποιήσω την τύχη και τη δύναμη που μου χαρίστηκαν για να συμβάλω σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους. Χωρίς αυτόν τον σκοπό, θα είχα χαθεί σε μια ύπαρξη χωρίς νόημα, από την οποία δε θα μπορούσα να επιβιώσω.
Σήμερα, μπορώ επιτέλους να πω ότι στέκομαι στα πόδια μου και ξέρω πολύ καλά ποια είμαι – ΕΙΜΑΙ Η ΕΡΙΕΤΤΑ.