Η Μαρία Κωνσταντοπούλου στην πρώτη της ποιητική συλλογή αναμετριέται με τις συναισθηματικές εντάσεις του οικογενειακού και ερωτικού περιβάλλοντος, αναζητά μια διαφορετική ενηλικίωση, αναστοχάζεται την έμφυλη διάσταση της γλώσσας και συνομιλεί με τις γυναικείες λογοτεχνικές φωνές που την ενέπνευσαν.

Μετακόμιση

Το δικό σου σπίτι σε παρατηρεί. Σε περιμένει όλη μέρα να
γυρίσεις και μόλις ακούσει τον ήχο των κλειδιών, στέλνει
μια δόνηση στους τοίχους. Σε παρατηρεί να παρατάς τα
πράγματά σου, να μαλακώνεις τις εκφράσεις σου ή να τις
εκτονώνεις. Το δικό σου σπίτι σημαίνει δεν υπάρχει γύρω
κανείς. Κατειλημμένο κανένα δωμάτιο. Άρα, όταν είμαι
στην κουζίνα, το κρεβάτι θα είναι άδειο, κι όταν είμαι στο
κρεβάτι, το σαλόνι θα είναι σκοτεινό. Όταν κάνω μπάνιο,
μονάχα τα βιβλία μου θ’ ανέχονται ν’ ακούνε το νερό. Κι
όταν τ’ ανοίγω να διαβάσω, θα συγκεντρώνομαι σε μία γωνία του σπιτιού κι αυτό θα είναι όλο.
Το δικό σου σπίτι σε παρατηρεί να προσπαθείς να συνηθίσεις εσένα ∙ κι αυτή τη φράση που επαναλαμβάνεις όλη
μέρα ρυθμικά. Χτυπάει στους κροτάφους σου, κανείς δεν
την ακούει, ούτε κι εσύ. Μέχρι που το δικό σου σπίτι την
παρατηρεί, σ’ τη γνωστοποιεί, σε βάζει για ύπνο.