῞Ηττα
Ἄργησα πολὺ νὰ μιλήσω δὲν ἤθελα νὰ πῶ τ᾽ὄνομά μου
Βικτωρία Θεοδώρου
Ἀδαὴς ἀκόμη, κοιτάζεις τὴν ἀντανάκλασή σου καὶ χαίρεσαι
«ἐγὼ εἶμαι» λές, «αὐτὸς εἶμαι ἐγώ», οὔτε ποὺ φαντάζεσαι
πὼς δὲν εἶσαι, καὶ δὲν θὰ γίνεις, τὸ εἴδωλό σου, ἕνας ἄλλος
εἶναι ἡ ἀντανάκλασή σου, κι ὄχι μόνο αὐτὴ στὸν καθρέφτη,
ὅλες οἱ ἀντανακλάσεις ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, ὅλα τὰ εἴδωλά σου
εἶναι ἕνας ἄλλος, ἀλλιῶς ζεῖ, ἀλλιῶς σκέφτεται,
ἄλλα στηρίγματα ἔχει, ἐσὺ δὲν τὰ φαντάζεσαι κάν.
Ἀμέριμνος σοῦ λέει ἱστορίες γιὰ τὴ μάνα του
κι οὔτε τοῦ περνάει ἀπὸ τὸ νοῦ πὼς ἐσὺ δὲν ἔχεις μάνα.
Νοσταλγικὸς σοῦ περιγράφει τὸ πατρικό του σπίτι
κι οὔτε μπορεῖ νὰ φανταστεῖ πὼς ἐσὺ δὲν ἔχεις σπίτι.
Πικραμένος σοῦ ἀφηγεῖται πῶς τὸν ἀδίκησαν στὴ δουλειὰ
κι οὔτε ὑποψιάζεται πόσα χρόνια ἔχεις ἄνεργος.
Ἁπλὰ πράγματα, καθημερινά, δεδομένα
σπίτι, δουλειά, οἰκογένεια, καταγωγὴ
μόνο ποὺ δὲν εἶναι δεδομένα
καὶ δὲν θέλεις πιὰ νὰ ξανασυναντήσεις
δὲν θέλεις πιὰ νὰ ξαναμιλήσεις μὲ κανέναν
δὲν διαθέτεις τὸν ἐλάχιστο ἀπαιτούμενο
κοινὸ παρονομαστὴ
ἔχεις χάσει πρὸ πολλοῦ κάθε παρονομαστή.
Καὶ κανεὶς δὲν δύναται νὰ διανοηθεῖ πὼς ὑπάρχεις κι ἐσὺ
μέσα στὴν ἐπιδεικτικὴ ἀρτιμέλεια τοῦ κόσμου.