Η τραγωδία του Αισχύλου «Πέρσες» πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα στο διαγωνισμό των Μεγάλων Διονυσίων το 472 π.Χ., οκτώ χρόνια μετά τη νικηφόρα για τους Έλληνες ναυμαχία της Σαλαμίνας και τη ματαίωση των σχεδίων του Ξέρξη για κυριαρχία του στην Ελλάδα. Κέρδισε δε το πρώτο βραβείο. Ο Αισχύλος αποδίδει τη νίκη αυτή, στη γενναιότητα και στο ελευθερόφρον πνεύμα των Ελλήνων, ιδίως των Αθηναίων, αρετές αποκτηθείσες με το νέο, δημοκρατικό πολίτευμά τους.
Ένα πολίτευμα αντίθετο ως προς το δουλοπρεπές και γεμάτο φόβο για τον αφέντη-βασιλιά καθεστώς των Περσών.
Όμως ο Αισχύλος δεν εκφράζει μίσος για τους Πέρσες, παρά τα δεινά και τις καταστροφές που προξένησαν στην Ελλάδα αντίθετα, τους βλέπει ως θύματα του αλαζονικού βασιλιά τους. Τους λυπάται, αλλά τονίζει και την τιμωρία που επιφυλάσσουν οι θεοί σε όσους παραβιάζουν τα όρια που θέτουν στους ανθρώπους η φύση και οι θεοί, διαπράττοντας «ύβριν» απέναντί τους.
Ο Αισχύλος δίνει στους «Πέρσες» χαρακτήρα καθαρά αντιπολεμικό, εκθειάζοντας τα αγαθά της ειρήνης και της αυτάρκειας. Έτσι παρουσιάζουμε και εμείς τους «Πέρσες» στους νεαρούς μας φίλους, διασκευασμένους με τρόπο κατάλληλο για την ηλικία τους, σαν μια αντιπρόταση στα αδιέξοδα της σύγχυσης και της αβεβαιότητας για το μέλλον τους, με την ελπίδα να ενισχύσουν το ηθικό τους και να συνάγουν χρήσιμα συμπεράσματα για τη δική τους ζωή.