Η Ιστορία –σοβαρή και επίσημη από την φύση της– ενίοτε παρεκτρέπεται. Σε στιγμές μεταξύ τυρού και αχλαδιού, κρεμάει την τήβεννό της στον καλόγερο. Απεκδύεται τον διδακτικό της ρόλο, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, αστειεύεται, ανακατεύει τους ασήμαντους με τους σπουδαίους, εξομολογείται, και ίσως την συλλάβετε να χαμογελά. Πάντα μ’ ένα διφορούμενο νόημα, γιατί στην ουσία της ποτέ δεν παύει να είναι τραγική:
Ένα δικαστικό θρίλερ που παγώνει το αίμα, μέσα στον πόλεμο της Αλγερίας. Η φουρτουνιασμένη Θεσσαλονίκη του 19ου αιώνα κι ένα κορίτσι χωρίς ταυτότητα. Η πολιορκία του Ρίτσμοντ και η φωνή της Τζοάν Μπαέζ. Η σκοτεινή Κωνσταντινούπολη των Κομνηνών, ο πιστός εν Χριστώ τω Θεώ Βασιλεύς Ρωμαίων Ανδρόνικος και το πικρό του τέλος. Ένα υποβρύχιο χάνεται από γκάφα του κυβερνήτη του στον χειρισμό της τουαλέτας. Το αινιγματικό πτώμα που ξέβρασε το κύμα στην ακτή της Ισπανίας τον Απρίλιο του 1943 και η αχαλίνωτη φαντασία του ανθυποπλοιάρχου Ίαν Φλέμινγκ, μετέπειτα συγγρα­φέως μυθιστορημάτων κατασκοπείας. Η κορσικάνικη μαφία της Μασσα­λίας, και πώς πέρασε από την παρμεζάνα στην ηρωΐνη. Δύο λιποτάχτες στην Απελευθέρωση, και η πολύ θλιβερή τους ιστορία. Η μυστηριώδης δολοφονία του γερμανού κελευστή στον Πειραιά, ο από μηχανής εύζωνος, και γιατί δεν φταίγαν οι Έλληνες όπως συνήθως. Ο Χρόνης Μίσσιος εξηγεί γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης δεν γνώριζε τι θα πει φόβος. Πώς ο Γκαίρινγκ αγόρασε έναν πανάκριβο πίνακα που δεν ήταν του Βερμέερ, αλλά κάποιου άλλου. Κι ένα πολύ παλιό τραγούδι για σαπουνόφουσκες που παιανίζει η κερκίδα μέχρι σήμερα σ’ όλα τα γήπεδα της Αγγλίας ή και της Ευρώπης ακόμα...