Τα κύματα, άλλοτε άγρια κι άλλοτε γαλήνια, μεταφέρουν τους κρυφούς πόθους των ανθρώπων. Μικρά όνειρα που ξέφυγαν από το νου και ενώθηκαν με τη θάλασσα, στροβιλίζονται, χορεύουν με το φως του φεγγαριού. Κάθε κύμα που σκάει, αφηγείται μια μικρή ιστορία, ένα θραύσμα ενός ονείρου που αγκάλιασε τη θάλασσα και χάθηκε στον ορίζοντα. Στα κύματα βρίσκω τη λήθη, και τα όνειρά μου λικνίζονται στο ρυθμό τους. Κάθε φορά που η θάλασσα αγγίζει τη στεριά, αφήνει πίσω της ψήγματα ονείρων και ψιθύρους. Κι εγώ, καθισμένος στην άκρη της ακτής, ακούω τα όνειρά μου να ζωντανεύουν. Θέλω να χαθώ στη δίνη τους, να αφεθώ στη ροή τους. Κάθε φως μιας νέας μέρας που έρχεται είναι σαν μια καινούρια υπόσχεση και η ανατολή το σημείο του αποχαιρετισμού μεταξύ του χθες και του σήμερα. Ακριβώς όπως η νύχτα φεύγει και η μέρα έρχεται, έτσι και η ζωή γεμάτη από αποχαιρετισμούς, φέρνει την ελπίδα μιας νέας ανατολής. Εκεί που οι ψίθυροι της θάλασσας σπάνε τη σιωπή τους και διηγούνται την ιστορία τους. Εκεί που το παρόν γίνεται παρελθόν αγκαλιάζοντας το μέλλον.