Γεννήθηκα στην εποχή που ο σπόρος του φυτρώνει,
μ’ ακόμα κρύβεται στη γη, μη βγει και πέσει χιόνι.
Ήμουν το πρώτο τους παιδί, το πρώτο τους εγγόνι.
Μου τα ’πανε με τα πουλιά στην άκρη στο χωράφι.
Μου τα ’πανε μες στη νυχτιά, με μόνο φως τ’ αστέρια.
Μου τα ’πανε στην τσικουδιά, στον ίσκιο μες στ’ αλώνι.
Μου τα ’πανε στη σιγαλιά των τζιτζικιών οι βόμβοι.
Μου τα ’πανε στην κούραση, με λιγοστές βλαστήμιες.
Μου τα ’πανε μ’ ένα ρακί γέροι, παππούς, πατέρας.
Πως για να γεννηθεί θεός, παλιοί θεοί πεθαίνουν.
Πως οι καινούριες εκκλησιές θάβουν τις περασμένες.
Και ιερείς τους γίνονται κι εξεταστές και πόρνες.
Τ’ άκουσα απ’ τη γειτονιά, τη μάνα και τις θείες.
Τ’ άκουσα μες στον ύπνο μου απ’ το νανούρισμά τους.
Και συνεχίσανε να λεν, ως το πρωί, τριζόνια.
Τ’ άκουσα από παραμυθού στο τελευταίο κέντος.
Με μοιρολόγια της γιαγιάς στις δεκαπέντε Αυγούστου.
Κι από γριά μισότρελη, που τα ’χασε στη γέννα.
Σε μια βεγγέρα τ’ άκουσα λίγο πριν ξημερώσει
πως την οργή του αρσενικού το θηλυκό δαμάζει.
Τ’ άκουσα, τα ξανάκουσα, μου γίνανε εικόνες.
Και φτιάξανε μια Παναγιά, μια μάνα όλου του κόσμου.
Όπου δεν είναι τιμωρός, δεν είναι εκδικήτρια
μα του θεού ο πρεσβευτής, για να τον μαλακώσει.
Κι έγινε δότρια ζωής, φλάμπουρο της αγάπης,
Θεού μικρού ν’ αγαπηθεί και ν’ αποδείξει σ’ όλους
πως μόνο από καλή γυνή καλός θεός γεννιέται.