Το βιβλίο αποτελείται από πέντε κεφάλαια όπου πραγματεύονται την μουσικοκριτική από ιστορικής πλευράς σε παγκόσμιο επίπεδο, αρχίζοντας από τον ορισμό της, την αρχική της εμφάνιση και την πορεία της στην ιστορία της μουσικής, τους βασικούς εκπροσώπους αυτής. Εν συνεχεία εστιάζει στην εμφάνιση και καλλιέργεια της μουσικής κριτικής στον ημερήσιο τύπο στην Ελλάδα τους πρώτους Έλληνες μουσικοκριτικούς, την απήχηση που είχαν τα δημοσιεύματά τους και την θέση του Μανώλη Καλομοίρη στον χώρο αυτό. Η μουσικολογική ματιά, δεν θα μπορούσε να διαφύγει από την συστηματική θεώρηση του θέματος και εύλογα ακολουθεί κεφάλαιο το οποίο ασχολείται με την φιλοσοφική πλευρά του θέματος αγγίζοντας την Αισθητική της μουσικής από τα αρχαία χρόνια και το πώς οι εκάστοτε εποχές με τις εναλλαγές τους επηρεάζουν τους συνθέτες και τις μουσικές προτιμήσεις του κοινού. Καθώς η ερμηνεία των μουσικών έργων είναι αλληλένδετη με την μουσική κριτική και σχετίζεται άμεσα με την “πρακτική της εκτέλεσης” (“Performing practice”), δεν θα μπορούσε η τελευταία να παραληφθεί από το πλαίσιο της εν λόγω μελέτης. Έτσι, προβάλλεται και η προσφορά της μουσικής κριτικής η οποία με τις περιγραφές της καθίσταται βασική πηγή άντλησης πληροφοριών όχι μόνο για την πορεία και εξέλιξη της μουσικής, των μουσικών οργάνων κλπ. αλλά και για την πρακτική της εκτέλεσης. Στην πορεία της ιστορίας της μουσικοκριτικής, παρουσιάζονται ιδιαιτερότητες και εμφανίζονται προβλήματα λόγω του ότι η μουσική ως άυλη τέχνη (που από τη φύση της ανήκει στην κατηγορία των εκτελεστικών τεχνών) προϋποθέτει την ανάγκη εκτέλεσης της κάθε φορά εξ αρχής προκειμένου να “δώσει” μία ολοκληρωμένη εικόνα της αισθητικής σύλληψης του συνθέτη και κάθε μουσική εκτέλεση ακόμα και του ίδιου το έργο είναι πάντοτε μοναδική και ανεπανάληπτη, είτε ερμηνεύεται από τον ίδιο καλλιτέχνη, είτε από διαφορετικό. Η μουσική κριτική όμως, αντιπροσωπεύεται από το υποκείμενό της και δεν είναι άλλος από τον μουσικό κριτικό.