Πίσω από το παιχνίδισμα των λέξεων και των εννοιών αυτής της ποιητικής συλλογής, κρύβεται περισσότερο η διαρκής αγωνία και η αμήχανη έκσταση του σημερινού ανθρώπου μπροστά στη χαρά και στη θλίψη, που τον συντροφεύουν χρωματίζοντας και διαμορφώνοντας ακατάπαυστα την εμπειρία των καθημερινών στιγμών του.
Η χαρμολύπη είναι μια κατάσταση που καθρεφτίζει τη δική του ομορφιά και τη δική του ασχήμια μπροστά στα σύγχρονα φαινόμενα της ύπαρξης, δηλώνει την ανάγκη συνύπαρξης όλων των υποτιθέμενων αντιθέτων που στην ουσία αποτελούν τους δύο πόλους του ίδιου πράγματος.
Η χαρμολύπη φανερώνει τη βαθιά λαχτάρα της αρμονίας και της ισορροπίας, που αποπροσανατολίζονται και χάνονται μέσα σ' αυτή τη χαοτική κοινωνία της άγνοιας και της λήθης, που ο κάθε άνθρωπος βιώνει μέσα από τις σχέσεις του.
Όλα σχεδόν τα λόγια λογοδοτούν και απευθύνονται στην παιδική αθωότητα, σε κείνη την κατάσταση όπου είμαστε, για λίγο ακόμα, αμόλυντοι κι ελεύθεροι.

«Όταν γράφω έχω απέναντί μου πάντα ένα παιδί,
γιατί ο κόσμος που φτιάξαμε πιο πολύ απ' όλους τα παιδιά πληγώνει».