Σκοπός της συγγραφής του παρόντος βιβλίου αποτέλεσε η διερεύνηση του τρόπου κατανόησης του σχολικού εκφοβισμού σε μαθητές με αναπηρία από τους εκπαιδευτικούς. Στην έρευνα συμμετείχαν 20 εκπαιδευτικοί Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Γενικής και Ειδικής Αγωγής του νομού Αττικής. Τα ευρήματα έδειξαν ότι η πιο συχνή μορφή θυματοποίησης στους μαθητές με ε.ε.α. είναι η λεκτική, ενώ ακολουθούν η σωματική, η ψυχολογική, η ηλεκτρονική και η σεξουαλική. Αναφορικά με τη συχνότητα του bullying σε μαθητές με ε.ε.α. και σε τυπικά αναπτυσσόμενους μαθητές, δεν φαίνεται να διαμορφώνεται μια ξεκάθαρη εικόνα, αφού κάποιοι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι οι μαθητές με ε.ε.α. πέφτουν συχνότερα θύματα εκφοβισμού σε σχέση με τους τυπικά αναπτυσσόμενους συνομηλίκους τους, ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ακριβώς το αντίθετο. Επιπλέον, διαπιστώνεται ότι οι κατηγορίες μαθητών με ε.ε.α. που εμπλέκονται συχνότερα σε καταστάσεις σχολικού εκφοβισμού, είναι οι μαθητές με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ–Υ), τα παιδιά με νοητική καθυστέρηση και οι μαθητές με αυτισμό/σύνδρομο Asperger.