Η φθορά της ζωής συνομιλεί με το φως του θανάτου σε μια ποιητική συλλογή που εξυμνεί την ύπαρξη.
Συνύπαρξη ζωής-θανάτου
Πώς είναι δυνατόν να γεννιόμαστε και να πεθαίνουμε; Να έχουμε κάτι και να το χάνουμε; Όχι υλικό, αλλά ανθρώπινο, κάποιον δικό μας, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό; Αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο, το πώς βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε την αρρώστια, τη φθορά, τον θάνατο. Πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε με την αλήθεια του θανάτου, καθώς βιώνουμε την απώλεια των δικών μας και τον ανθρώπινο πόνο.
Ποιο είναι το νόημα που υπάρχει στη ζωή κάτω από αυτές τις συνθήκες και πώς μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να συνεχίζουμε αποδεχόμενοι πως ναι, στη ζωή θα αντιμετωπίσουμε τον θάνατο τον δικό μας και των άλλων. Ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης, γιατί γεννιόμαστε και ζούμε, πώς νοηματοδοτούμε τη σύντομη ζωή μας και πώς μπορούμε να νιώσουμε ότι το πέρασμά μας είναι σημαντικό πέρα από τα απλά και καθημερινά βιώματα που μας επιβάλλει η φύση να προστρέχουμε για αυτά.
Βρέχει και πάλι μέσα στην ψυχή μου, δεν λέει να κοπάσει η ερημιά. Όσο και αν υπάρχουν δίπλα μου άλλοι, δεν σταματάει ο ρυθμός της μοναξιάς.
(Απόσπασμα ποιήματος «Μοναξιά»)