H πρωτοτυπία αυτού του βιβλίου έγκειται στη γλωσσολογική και πραγματολογική θεώρηση των θεατρικών έργων του Marivaux. Ο διάσημος Γάλλος θεατρικός συγγραφέας επινόησε αυτό που σήμερα αναφέρεται ως μαριβοντιανό ύφος, γεμάτο νοήματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις και τον τρόπο εκφοράς του λόγου, προβάλλοντας όλες τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων. Ο όρος «μαριβοντάζ» χρησιμοποιήθηκε γενικά από τους πολέμιους του στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα με υποτιμητικό τρόπο, κυρίως από τους υποστηρικτές της παραδοσιακής λογοτεχνίας. Ωστόσο, στο δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα, ο Marivaux και το «marivaudage «γίνονται τη μόδα» και συνώνυμα με τη χάρη, την πνευματική τρυφερότητα, τον αριστοτεχνικό χειρισμό της γλώσσας, και την έκφραση του έρωτα που δεν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί παρά μόνο μέσα από τα συμφραζόμενα.

Θα μπορούσαμε να πούμε, αν και με κίνδυνο να φανούμε λίγο σνομπ, ότι η ερμηνεία των έργων του απευθύνεται σε ένα ευφυές κοινό που βρίσκει ευχαρίστηση στην άσκηση συλλογιστικής σκέψης. Κατά τη διάρκεια της μελέτης μας, παρατηρήσαμε την υπερβολή στη χρήση του άρρητου, που είναι πιθανό να δημιουργήσει ένα κρυφό παράλληλο κείμενο. Ωστόσο, η κατανόηση αυτού του κειμένου είναι προφανής μόνο σε συνομιλητές ή θεατές που γνωρίζουν τους νόμους της συνομιλίας και επομένως είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσουν την αδιαφανή γλώσσα του Marivaux. Αυτή την γλώσσα, όπου η επιλογή των λέξεων και η μορφή των δηλώσεων δεν είναι ποτέ τυχαία. Ο Marivaux χρησιμοποιεί με τέτοιο τρόπο τη γλώσσα ώστε να εστιάσει την προσοχή των θεατών του έργου σε ό,τι είναι σημαντικό, ενώ τους ενθαρρύνει να προβληματιστούν πάνω στα πιθανά κενά της ιστορίας. Πιο συγκεκριμένα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα υπονοούμενα δεν αποτελούν απλώς συστατικά του μαριβοντάζ. Είναι η βάση, η ίδια η ουσία του marivaudage. Ακριβώς χάριν της ιδιαιτερότητάς του, το marivaudage πρέπει να αναλυθεί σύμφωνα με την πραγματολογική θεωρία, για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε και να απολαύσουμε τον δυναμισμό και τη μαεστρία του.