Ο Μοντερνισµός, ρεύµα καλλιτεχνικό, που για πολλούς παραπέµπει στον εκλεπτυσµένο ή εξεζητηµένο µοντερνισµό της ύστερης αναγέννησης –ως προς την εικαστική εκδοχή του –, παρ' όλες τις εσωτερικές του αντιφάσεις, είχε ένα σηµείο σύγκλισης: την αντισυµβατική χρήση των εκφραστικών µέσων και συνεπώς τη ρήξη του µ' ένα παρελθόν ορθοδοξίας και ειδολογικής µονοµέρειας. Οι ανακατατάξεις αυτές που εγκαινιάζουν µιαν άλλη εποχή, δεν εγγράφονται στο «κανονικό» δίκαιο της τέχνης, αλλά παίρνουν τη µορφή µιας κοπερνίκειας αντιστροφής ή, για να θυµηθούµε εδώ τον Gaston Bachelard, µιας επιστηµολογικής τοµής (coupure épistémologique). Εκεί όπου (στο κλασικό µυθιστόρηµα, για παράδειγµα), πρωτοστατούσε ο ήρωας µε τη συνείδησή του να κλυδωνίζεται από διλήµµατα και να πραΰνεται στο τέλος µε την ακροτελεύτια µεταστροφή του (conversion), τώρα δεσπόζει η γλώσσα. Είµαστε πια στην καρδιά του γλωσσοκεντρισµού, της ναρκισσιστικής αυταρέσκειας και στιλιστικής ευφορίας, χωρίς αυτή η αναδίπλωση να βαραίνει αρνητικά στο αποτέλεσµα. Αυτή η στροφή οριοθετεί σε έναν µεγάλο βαθµό την ταυτότητα του µοντερνισµού. Η έκδοση «Ναρκισσισµός και Ιανός» µελετά ακριβώς το φαινόµενο του µοντερνισµού και µεταµοντερνισµού, όπως και το αντίκτυπό τους στη σύγχρονη λογοτεχνία. Τέλος, τα κριτήρια για την επιλογή των συγγραφέων, που ανθολογούνται και αναλύονται, αντλήθηκαν από τη θεωρία της Linguistic turn, την έννοια της διακειµενικότητας και τη µοντέρνα κριτική αρθρογραφία.