Η ποιητική τέχνη συνομιλεί με τα πιο άγρια ανθρώπινα συναισθήματα, σε μια μοναδική συλλογή χωρίς όρια!
Θα δεις, σε 32 ποιήματα θα φτάσεις.
Αρκεί να απλώσεις τη νυχτερινή μπουγάδα.
«Και αφού απορήσαμε αν είναι τα μάτια που κλείνουν ή το φως που λιγοστεύει, με τα θολά τα μάτια και τα χέρια τα υγρά, στη θάλασσα με ένα σκοπό – αγάλματα μαρμάρινα
-Φτάσαμε.»
Η πονεμένη μνήμη, οι ανικανοποίητοι έρωτες, οι διαψεύσεις, οι απογοητεύσεις, τα τραύματα και κάθε πληγή στρώνουν τον δρόμο προς εκεί.
Ρωτάς πώς:
«Χάνοντας τη μνήμη μας βρίσκαμε τον χαμένο χρόνο. …
από αγάλματα γινόμασταν παιδιά και ξημέρωνε.»
Η νυχτερινή μπουγάδα έχει απλωμένα λευκά σεντόνια, υπό το άκουσμα μπλε πουλιών, στη βεράντα του τρελού, κοιτάζοντας δωρεάν θεάματα και βλέποντας θαύματα στη γωνία, γελωτοποιούς, κρεμάστρες καλοκαιριού στο Κολοσσαίο, στα κλαμπς, στις Βρυξέλλες, στο Λουξεμβούργο και όχι μόνο. Κυρίως στα πίσω πίσω. Ξημερώνει με ανέκδοτα, ορισμούς, μια Οδύσσεια και συνειδητοποίηση ότι δεν τους κρατάω τους όρκους μου.