Μια νύχτα σκοτεινή, δύο ψυχές χαμένες στα σκοτάδια, και μια πραγματικότητα που θρυμματίζεται.
Ο Δημήτρης περίμενε πάντα τους εξωγήινους. Τους γνώριζε, τους ένιωθε να πλησιάζουν. Και τώρα, μέσα στη νύχτα, είναι εδώ ‒ για να αφανίσουν την ανθρωπότητα. Η Δάφνη, μια αστυνομικός παγιδευμένη σε έναν εφιάλτη, αναζητά τον φονιά που καταδιώκει ανελέητα τα θύματά του, ενώ ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τη ζωή του αδελφού της.
Δύο κόσμοι σε σύγκρουση, όπου η αλήθεια γίνεται θύμα και ο φόβος θριαμβεύει. Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει ο κυνηγός θήραμα και το θήραμα δολοφόνος; Ποιος τελικά είναι ο πραγματικός εχθρός;
Μια συγκλονιστική ιστορία που αποκαλύπτει τα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής και τις τραγικές συνέπειες της απομόνωσης, της απόγνωσης και της βίας. Μια σκληρή νουβέλα με ανατρεπτική εξέλιξη που τολμά να περιγράψει τρόμους που καραδοκούν στις παρυφές του κόσμου μας.

"Ο ύπνος μου δεν ήταν ήρεμος, διαταρασσόταν συνεχώς από εφιαλτικά όνειρα. Με κυνηγούσαν τέρατα, διέσχιζα βαλτότοπους με κιτρινοπράσινα βρομόνερα, έτρεχα από δωμάτιο σε δωμάτιο κάποιων λαβυρινθωδών κτισμάτων, έπεφτα σε σκοτεινές βραχώδεις αβύσσους και πολλά άλλα τέτοια, αγωνιώδη και τρομακτικά. Εκείνο όμως, που θυμόμουν καθαρά ήταν το καταφώτιστο κελί στο οποίο με κρατούσαν φυλακισμένο, δεμένο χειροπόδαρα πάνω σ’ ένα κρεβάτι και εγώ καλούσα σε βοήθεια, φώναζα και ούρλιαζα, ενώ διάφορα λευκά φαντάσματα με πίεζαν και με βασάνιζαν…
Έψησα έναν καφέ, ξάπλωσα στο δεξί πλευρό, με τον ώμο βυθισμένο σε μαξιλάρια και αφέθηκα στην απελπισία της ατυχίας μου. Έπινα μικρές γουλιές και για να αποβάλλω την επίδραση των εφιαλτών αναλογίστηκα το αποτέλεσμα των χθεσινών μου πράξεων.
Χωρίς αμφιβολία είχα βγει νικητής από τη μάχη, αλλά όχι αλώβητος. Τα σκάγια ήταν χωμένα στη σάρκα μου και δεν ήξερα πώς να τα βγάλω. Βασικά ήξερα, αλλά το δύσκολο ήταν ότι βρίσκονταν σε τέτοια σημεία που για να τα πιάσω θα έπρεπε να έχω ελαστικότητα και ευλυγισία αθλητών ρυθμικής γυμναστικής. Ωστόσο, όταν κάποτε αποτραβήχτηκαν τα μυζητικά πλοκάμια των εφιαλτών και διαλύθηκαν οι αναθυμιάσεις του αλκοόλ, αφήνοντας το μυαλό μου να αναπνεύσει κανονικά, με την τόνωση και την ενέργεια που πήρα από τον καφέ, αποφάσισα να ασχοληθώ μ’ εκείνα που βρίσκονταν σε προσβάσιμα σημεία.
Από τη σκέψη μέχρι την πράξη όμως, πέρασε κι άλλη ώρα. Το έπραξα μόνο όταν ένιωσα έτοιμος να υποβάλλω τον εαυτό μου στο μαρτύριο του πόνου.
Το μοναδικό λεπτό μεταλλικό αντικείμενο που είχα και μπορούσα να χρησιμοποιήσω ήταν ένα ψαλίδι. Έριξα ιώδιο στην πρώτη πληγή, καθάρισα με οινόπνευμα το ένα στέλεχος του ψαλιδιού και το έχωσα απότομα στη σάρκα μου."