Λέξεις που γράφτηκαν σε μπαράκια, προτάσεις που ειπώθηκαν σε έναν ταραγμένο νου, φράσεις που πιτσιλίστηκαν με μελάνι σε τσαλακωμένα χαρτιά, όπως δάκρυα σε λευκά πανιά.
Το παρόν, ίσως να μην είναι μία κλασική συλλογή. Ίσως είναι βόλτες συναισθημάτων σε άδειες λεωφόρους και οδούς το καλοκαίρι, βροχή που γδέρνει ένα καράβι στη μέση του Αιγαίου, συναισθήματα που κατέβηκαν σε λάθος στάση τη σωστή στιγμή. Η προσπάθεια της δημιουργίας που προκαλείται από το κενό, την αποτυχία, την απογοήτευση και ανά καιρούς τη νοσταλγία, τις σκηνές που έζησα παιδί και σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα μου, σε συνδυασμό με το άκουσμα μουσικής που έκανε πολλές φορές τη ζωή μου να βγάζει νόημα και στίχων οι οποίοι έβαψαν με κόκκινο χρώμα τους λευκούς τοίχους της καρδιάς και του μυαλού μου σαν συνθήματα.
Το παρόν ίσως να είναι μια δήλωση. Αρνούμαι να μπω στις μηδαμινές συναισθηματικές γραμμές της εποχής. Αρνούμαι να προσηλυτιστώ στην κουλτούρα της συνεχούς εναλλασσόμενης προσοχής, της βιασύνης, του καθημερινού συμβιβασμού, του γκρίζου. Αρνούμαι κατηγορηματικά τη μόδα της βλακείας.