Tο βιβλίο αυτό δεν στοχεύει μόνον στην αναπαράσταση και την επαναξιολόγηση μιας σημαντικότατης περιόδου της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ο συγγραφέας, παρουσιάζοντας προθέσεις, επιδιώξεις και πράξεις των πολιτικών πρωταγωνιστών των ετών 1941-1944 και εστιάζοντας την έρευνά του ειδικά στη Μέση Ανατολή (όπου κατέφυγε η ελληνική κυβέρνηση μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα), φιλοδοξεί να φωτίσει αίτια, αιτιατά και συνθήκες υπό τις οποίες οι Έλληνες συνέχισαν τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη και την απελευθέρωση αλλά και το πώς οδηγήθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο. Τόσο ο ερευνητής, όσο και ο συνειδητός πολίτης που θέλει να σχηματίσει μία αντικειμενική, κατά το δυνατόν, κρίση για τα γεγονότα που ακολούθησαν το τέλος της Κατοχής, δεν μπορεί να μη γνωρίζει όσα προηγήθηκαν της ρήξης. Δεν μπορεί επίσης να μην έχει στοιχειώδη γνώση των σχεδίων των Συμμάχων για τον μεταπολεμικό κόσμο, κυρίως εκείνα της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και της νεοπαγούς Σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Η δεκαετία του 1940 σφράγισε εν τέλει τη μοίρα του έθνους. Ο εμφύλιος πόλεμος επέφερε για δεκαετίες συμφορές στην κοινωνική ζωή αλλά και επικαθόρισε την ερμηνεία των γεγονότων της περιόδου που έως σήμερα αντικρίζονται υπό το πρίσμα όσων τραυματικών και διχαστικών εκτυλίχθηκαν, καθώς απόγονοι και επίγονοι των επιζώντων, φυσικοί ή πολιτικοί, διατηρούν τα τραύματα της μνήμης και της ιδεολογίας νωπά. Ιδεοληψίες, πάθη, λάθη, οι τρομερές απώλειες, αισθήματα, ενοχές, δεν ευνοούν τη νηφάλια ιστορική αποτίμηση. Η προσέγγιση την οποία εμείς επιχειρούμε, θέλει να αρθεί πάνω από αυτά τα τραύματα, με συναίσθηση πως απόλυτη αμεροληψία δεν υπάρχει. Στηρίζεται στη χρονική ροή των γεγονότων, με αιτιολογικά κριτήρια και με κριτική απόσταση από περιγραφές που βασίζονται σε συνειδητές αποσιωπήσεις ή σε στοιχεία αμφίβολης γνησιότητας. Αναζητήσαμε πηγές κάθε προέλευσης ή ιδεολογίας, χωρίς αποκλεισμούς (αρχειακό υλικό, μαρτυρίες, απομνημονεύματα, μονογραφίες, μελέτες, έρευνες, δημοσιεύματα), με συναίσθηση πως η πληθώρα αυτών ευνοεί αλλά και δυσχεραίνει την αξιολόγησή τους.
Οι πόλεμοι της μνήμης και των ιστορικών εκδοχών δεν σταματούν ποτέ. Ίσως να μην υπάρχει απόλυτη επιστημονική αντικειμενικότητα αλλά αυτός δεν είναι λόγος να επιμένουμε στους μύθους, είτε της αριστεράς, είτε της δεξιάς, που εναλλάσσονται στην ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία, υπό τη σκέπη πάντοτε των συμφερόντων της μικροελλαδικής άρχουσας τάξης. Η δική μας απόπειρα επιδιώκει, λοιπόν, την ανάδειξη της δίκαιης κρίσης της Ιστορίας.