Σε ένα ιδανικό, πρότυπο πόλης χιλιάδες σώματα παίρνουν ψυχές κάθε μέρα. Εκεί ζουν κανονικά και παράγουν συναισθήματα. Ο «Αρχηγός» ο υπεύθυνος της Νέας Πόλης τρέφεται από τα συναισθήματα αυτά. Σχεδόν όλοι τον θαυμάζουν και θέλουν να του προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούν. Να γίνουν οι αγαπημένοι του. Όμως στην πραγματικότητα είναι μία καλοστημένη πλεκτάνη. Η Ιλάειρα και οι σύντροφοί της θα προσπαθήσουν να ξεσκεπάσουν αυτή την απάτη ρισκάροντας τις ίδιες τις ψυχές τους.
«Τον παρακολουθούσα καιρό. Πήγε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από το μπαλκόνι. Τελευταία στιγμή κατάφερα και τον κράτησα. Μου είπε για την γυναίκα του. Ότι η ζωή του δεν είχε νόημα χωρίς αυτήν. Και του είπα για την Ιδέα».
Ο Άλαν τότε φώναξε «και αν ήταν στημένο; Αν είναι κατάσκοπος;»
Τότε ο Χένρυ πήρε το μαχαίρι από το τραπέζι και έκανε μια χαρακιά στο χέρι του. Αίμα ανάβλυζε. «Τώρα είμαι ένας από εσάς».
Ο Νόρμαν παρατήρησε το χέρι του πιτσιρικά που ήταν ακάλυπτο. Είχε και εκείνος ουλή στο ίδιο σημείο. Η Ιλάειρα του είπε ότι όλοι οι επαναστάτες είχαν την ίδια ουλή. Του έδειξε την δικιά της. Φορούσε πάντα μακριά μανίκια. Ποτέ δεν είχε αναρωτηθεί γι’ αυτήν».