Ήταν πραγματικά υπέροχα αυτά τριαντάφυλλα. Δεν ήταν άγρια ρόδα του βουνού, ούτε σαν εκείνα τα ροδαλά ρωμαϊκά τριαντάφυλλα, με το μικροσκοπικό μέγεθος και με το απαλό άρωμα που συναντούσες στις αυλές των εκκλησιών και των αρχοντόσπιτων, στα χωριά του Τσιαρτσιαμπά και των Σερβίων. Ήταν ένας κήπος με τεράστια Δαμασκηνά τριαντάφυλλα, άλλα κατακόκκινα και άλλα ολόλευκα, σαν αυτά που φύονταν στο αίθριο του ιεροδιδασκαλίου της Εντιρνέ όπου είχε σπουδάσει. Όμοιά τους δεν είχε δει πουθενά μέχρι τώρα στον άγριο τόπο που τον είχαν στείλει για την αποστολή του. Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχε δει ως τώρα ποτέ στη ζωή του τριαντάφυλλα να ανθίζουν πριν το Μάιο. Βουτηγμένος σε ηδονική χαρά, ο Χασάν τα χάζευε, τα θώπευε και τα μύριζε με βουλιμία. Τί μνήμες κουβαλούσε εκείνο το άρωμα; Ο Ιρχάν, ο ψηλός Νταβούτ, ο ψάλτης Χαλήλ και τ' απογεύματα με το τσάι και την κουβέντα. Τα δείπνα με το σαφρανωμένο μυρωδάτο πιλάφι και το κανελλωμένο κοτόπουλο. Η σούτρα με το τελετουργικό πλύσιμο και η πρώτη πρωινή προσευχή. Τα βαρετά κηρύγματα του ιεροδιδάσκαλου Μουσταφά, και οι πύρινοι λόγοι του ιεροδιδάσκαλου Αχμέτ. Τα πεντακάθαρα ρούχα της Μελέκ και οι κλεφτές της ματιές, ενώ σκούπιζε τα φύλλα. Κάθε τριαντάφυλλο του θύμιζε κι ένα πρόσωπο ή μια εφηβική ιστορία ανώριμης τρέλας απ' τη μακρινή Εντιρνέ.