Οι Υδραχτίδες είναι μια συλλογή ποιημάτων που κινείται στα όρια της μνήμης, της φύσης και της εσωτερικής σιγής. Οι λέξεις δεν στοχεύουν στην εξήγηση του κόσμου, αλλά στην ψηλάφησή του· σε όσα δεν λέγονται, και όμως διαποτίζουν το βλέμμα, την αφή, την ανάσα. Μέσα από εικόνες που αναδύονται συχνά από το τοπίο, το παιδικό βίωμα ή το άγγιγμα του άφατου, η συλλογή αρθρώνει έναν λόγο αβρό και αισθαντικό, που παραμένει ωστόσο σταθερός στον πυρήνα του: την ανάγκη για συγκίνηση, ενσυναίσθηση και επανασύνδεση με το ευάλωτο.
Ο ερωτισμός διαχέεται υπόγεια, με ρυθμό αρχέγονο και σχεδόν τελετουργικό — όχι ως εξομολόγηση, μα ως ενσώματη επαφή με τη νύξη, την παύση, τον απόηχο.
Οι Υδραχτίδες δεν διαβάζονται απνευστί· καλούν τον αναγνώστη σ' ένα βύθισμα — παλίρροια εικόνων και ψίθυρων — ίχνη φωτός σε σκοτεινό νερό.
* * *
Μια γλώσσα σκάβει
σε ασημένιες κοιλάδες.
Βαριά, είναι βαριά
τα πεσμένα αστέρια
αφήνουν πορφυρένιες τρύπες.
Οι κέδροι
ανοίγουν ανάμεσα τα κλαδιά τους
να γίνουν θέλουν διάπλατοι αγγέλοι.
Μα το θρόισμα του φθινοπώρου
σκορπά τον ανάλαφρο ήχο
του φεγγαρίσιου σαλέματος
και γεμίζουν οι λόφοι
με άλικα και χρυσοπράσινα φύλλα.
Μια τρυφερότητα βυθίζεται
σε σαρκοφάγα μουσική.
Μένουν το σιγανό ψιθύρισμα
στους κήπους με τις μηλιές
κι οι πέρλες που κυλούν
από τα στόματα των λύκων
μέσα στην αμφιλύκη.