«Το ζεϊμπέκικο, Σταυράκη, είναι το πέταγμα του αητού. Αλλά κι η περίληψη της ζωής. Τα πάνω, τα κάτω, οι στροφές, μια απ’ τη μια, μια απ’ την άλλη. Να λυγίζεις, να γονατίζεις, να κοιτάς χάμω. Και μετά να σηκώνεσαι, ν’ απλώνεις το βλέμμα και τα χέρια στον ουρανό… Το πιο αληθινό ζεϊμπέκικο, Σταυράκη, είναι αυτό που χορεύεις μόνος σου. Για σένα, για κανέναν άλλον. Μια φορά και σου φτάνει για όλη σου τη ζήση. Κι όταν τελειώσει ο χορός, πρέπει να σε βρει ψηλά, όχι στο πάτωμα...»
Μερικές ψυχές ορθώνουν τείχη για να επιβιώσουν. Ο Σταύρος Περιπολής έκτισε τα δικά του, μικρό παιδί ακόμα, απ’ τη μέρα που «έφυγε» η μητέρα του. Έμαθε να ζει χωρίς ν’ αγκαλιάζει, να φιλά, ν’ αγγίζει τρυφερά. Σύζυγος, πατέρας κι εργαζόμενος, που έμενε ασφαλής πίσω απ’ τα τείχη του. Ευθεία γραμμή η ζωή του, χωρίς εξάρσεις και καταβυθίσεις. Μια τυχαία συνάντηση ανοίγει τις πρώτες ρωγμές. Ο έρωτας γκρεμίζει τα τείχη κι αφήνει να ξεχυθούν ορμητικά όσα πίστευε ότι είχε ασφαλίσει πίσω τους. Παραδοχές και βεβαιότητες καταρρέουν κι άλλες παίρνουν τη θέση τους. Πληγές κλείνουν κι ανοίγουν. Η λύτρωση, άλλοτε εκεί που δεν την περιμένει κι άλλοτε δεν έρχεται ποτέ, μέχρι το τέλος. Ο έρωτας που δεν έζησε, αλάτι χοντρό σ’ ανοιχτή πληγή. Κι η ζωή, ένα μοναχικό ζεϊμπέκικο...