Ο Αίμων Εαυτού είναι πενήντα τριών ετών. Ανατράφηκε για να μεγαλουργήσει στη δικηγορία. Και απέτυχε. Έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδί. Και απέτυχε. Πάνω από κάθε αποτυχία του πλανάται το φάντασμα της μητέρας του, μιας μητέρας σκληρής, που δεν τον αγάπησε ποτέ αληθινά, μιας μητέρας άδικης, που τον συνέκρινε με τον επιτυχημένο παππού του, μιας μητέρας αχόρταγης, που πάντα ζητούσε περισσότερα, μιας μητέρας νεκρής, δίπλα στην οποία ο Αίμων Εαυτού κοιμάται εδώ και έξι ολόκληρα βράδια.

Ο θάνατός της τον βρίσκει να περιφέρεται σαν ξένος στα λίγα μέρη που έζησε, στην οδό Λυκαβηττού, στη Ναυαρίνου, στη Δεξαμενή και στην πλατεία Αιγύπτου. Μόνη του συντροφιά ο Ιάκωβος, ο πιστός του φίλος και το νεαρό κορίτσι του πίνακα που ζωγράφισε ο πατέρας του το μακρινό 1977. Μια τυχαία συνάντηση θα του γεννήσει ξανά την ελπίδα ότι μπορεί να ξεφύγει από το αδιέξοδο που επεφύλασσε για εκείνον η οικογένειά του.

«Οικογένεια είναι εκεί που επιστρέφεις χωρίς ποτέ να φύγεις». Το τέλος του δρόμου τον φέρνει αντιμέτωπο με μια τραγική διαπίστωση που μας γυρίζει πίσω στους αρχαίους θηβαϊκούς μύθους.