ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ που ακόμη περιμένει τον προορισμό του. Mια πορεία μέσα από έρωτες που χαράχτηκαν και άλλους που αναζωπυρώνουν την επιθυμία. Η αφορμή γίνεται καθρέφτης και ρήγμα μαζί, οδηγώντας τον άνθρωπο στην πραγματικότητα της πληγής και της μοναξιάς. Ο ποιητικός λόγος του Χρήστου Αλεξανδρίδη δοκιμάζεται σε ανεξερεύνητα βάθη, επιχειρώντας να φέρει στο φως το μωσαϊκό της ύπαρξης. Ο δρόμος, όπως πάντα, επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης· εκεί όπου αρχίζει η ωρίμανση, όπου εγγράφονται τα νέα όρια.

Στην Passacaglia η ποίηση συναντά τη μουσική: Οι λέξεις, οι σιωπές και τα σημεία στίξης συνθέτουν έναν εσωτερικό ρυθμό· η φόρμα μετασχηματίζεται όπως οι ενότητες ενός μουσικού έργου. Συνδυάζοντας αλληγορία, συνειρμικότητα και λεξιπλασία, ο ποιητής δημιουργεί έναν χώρο ακρόασης όχι εύκολα προσβάσιμο, μα βαθιά βιωμένο.
* * *
ΒΥΘΙΑ

Στο βάρος του βυθού
στο ακατάδεκτο
στο απωθημένο

καταδύομαι σε κύκλους
όπως αναπνέω
παλεύω με τ’ άκρα μου
ρεύμα οδηγεί
βυθομετρώ τις όψεις
σπηλιές ακουμπισμένες
διακριτικά
στην ανάγκη να βουλιάζω

άλλοτε τρομάζω
η ιδέα ότι μένω εκεί
πλάσματα με τυλίγουν
αν ισορροπώ
διαθλώνται

μετά βλέπω, σε
δανεικούς ωκεανούς
να σπέρνω
κήπους ανεμώνες