[…] Ο Άλκης κάθεται στο αγαπημένο του υπαίθριο τραπεζάκι στο καφέ Αστόρια, απέναντι από τα αρχαία της Πλατείας Ναβαρίνου, και παρατηρεί τους περαστικούς. Δυστυχώς, οι περισσότεροι περνούν με γοργό βήμα από μπροστά του και τα πρόσωπά τους είναι σφιγμένα από τις έγνοιες της καθημερινότητας. Η εξασφάλιση των προς το ζην, τα σχέδια της επαγγελματικής ανέλιξης και η μάταιη προσπάθεια για κοινωνική καταξίωση τους έχουν μετατρέψει σε καλοδουλεμένα γρανάζια ενός συστήματος που στραγγίζει τον ιδρώτα τους για να χορτάσει τους λίγους που κινούν τα νήματα.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, σκέφτεται ο Άλκης. Θέλει δύναμη ψυχής να αρκεστείς στα λίγα και να ζήσεις ελεύθερος. […]

[…] Μπροστά στο απορημένο βλέμμα του J., ο V. ασπάζεται σταυρωτά τον παππού του και φιλάει το ασημένιο μενταγιόν που είχε βγάλει από τον λαιμό του ηλικιωμένου άντρα όταν τον αποχαιρέτησε για στερνή φορά. Πάνω στο ασήμι είναι χαραγμένος ένας λύκος της στέπας, το πιο περήφανο και ανεξάρτητο ζώο που έχει γνωρίσει ο V. Ο παππούς του έλεγε ότι κάποιες νύχτες με πανσέληνο τα μάτια του λύκου κιτρινίζουν πάνω στο ασήμι και το μενταγιόν δονείται στο στήθος του. […]