Σκληρή η ζωή εδώ πάνω στο νησί· πιο σκληρή κι απ’ την πέτρα. Επειδή η ζήση πρέπει να σπάζει την πέτρα σαν τη ρίζα, αλλιώς δεν θα μείνει κανείς. Μες στη φτώχεια, την αγραμματοσύνη και τον φόβο τους, αυτοί οι άνθρωποι παραμέρισαν εκπληκτικά θαύματα, όπως τον έρωτα, για να επιβιώσουν, λες και χρίστηκαν στα παρασκήνια του κόσμου κουβαλητές και αγωγιάτες. Ποιος θα κρίνει τον κυρ Θόδωρο που θέλει αργότερα ο γιος και τα εγγόνια του να μην πεινάσουν; Ποιος θα κρίνει την κερα-Κατερίνα που έχει τη θυγατέρα της κορώνα στο κεφάλι μη στάξει και μη βρέξει μ’ ολόκληρο τον κατακλυσμό να πέφτει στην δική της την πλάτη, στους δικούς της ώμους; Κάθε φορά που ο ξωμάχος ανεβαίνει φορτωμένος τα σκαλάκια του Κάστρου εκείνα αρχινάν κι ανεβαίνουν αντάμα του λες κι αυγατίζουν, και κάθε φορά που ο θαλασσομάχος ξεμακραίνει, το πέλαγο της επιστροφής βαθαίνει. Ξεροκόμματο στη μέση του πελάγου η Μήλος, με μια δαγκωματιά για λιμάνι, σ’ άλλη γωνιά κατακόκκινο με το αίμα, σ’ άλλη κίτρινο, κατακρίθινο ψωμί της παρακόρης, και σ’ άλλη κατάλευκο σαν τα μάρμαρα των παλιών, πολύ παλιών συγχωριανών τους.