Παρουσίαση
Ο σκοπός ήταν και πάλιν η εξόντωσις των μειονοτήτων. Πολλοί από αυτούς, ηλικιωμένοι, ξεύροντας πως δεν θα αντέξουν στις κακουχίες, πήραν μαζύ τους και τα σάβανά τους, να ταφούν τουλάχιστον με την ελάχιστη αξιοπρέπεια! Όταν ήρθε η άνοιξις και πλησίαζε το Πάσχα, οι γυναίκες που έμειναν πίσω φρόντισαν να στείλουν δέματα στους εξόριστους άνδρες τους, πάνω στα βουνά της Ανατολίας. Εληές, τυριά, αλλαντικά, ντολμαδάκια, κόκκινα βαμμένα αυγά, τσουρέκια, κουλουράκια, ό,τι ήταν δυνατόν. Όταν τα δέματα αυτά έφθασαν στον προορισμό τους, οι άνδρες τα συνεκέντρωσαν, έφτιαξαν μεγάλα τραπέζια από κορμούς δένδρων, πήραν τα σάβανα των συγκρατουμένων τους μετατρέποντάς τα έτσι σε τραπεζομάνδηλα, πήραν τα τενεκεδάκια από τις κονσέρβες και τα χρησιμοποίησαν ως ανθοδοχεία γεμίζοντάς τα με λουλούδια που μάζεψαν από τους αγρούς και έστρωσαν τα μακρυά τραπέζια με τα μακρυά τραπεζομάνδηλα, με τις ανθοδέσμες και τα κόκκινα αυγά και τα τσουρέκια, και είπαν: «Δεν καλούμε και τους δεσμοφύλακες αξιωματικούς μας;» Έστειλαν λοιπόν ανθρώπους κάτω στην πολιτεία και τους προσεκάλεσαν. Όταν οι Τούρκοι αξιωματικοί ανέβηκαν στην βουνοκορφή εκείνη, στο τέρμα του πουθενά, και είδαν την εξωπραγματική γιορτή που οι κρατούμενοι είχαν ετοιμάσει, δεν πίστευαν στα μάτια τους, και είπαν: «Ne yapsak, bu millet olmez», δηλαδή: ό,τι κι αν κάνουμε, αυτό το έθνος δεν πεθαίνει!