ΠΟΙΗΜΑΤΑ γραμμένα στο τέλος της πρώτης νιότης, σε μια εποχή προσωπικών και γεωγραφικών μετατοπίσεων, σε μια περίοδο σκληρής και «μοντέρνας» επιβολής στην πανδημική και εμπόλεμη παγκοσμιότητα, στη λήξη εντέλει των ψευδαισθήσεων και στην ανάγκη εν νέου επινόησής τους. Η Μοντέρνα Τέχνη, περιγραφή μιας πραγματικότητας και συνάμα ευχή υπέρβασής της, αποτελεί τη δεύτερη προσωπική ποιητική συλλογή του Θάνου Γιαννούδη.
* * *
Ποιοι να ’χουν το σθένος ενός Μαγιακόφσκι
ν’ αλλάξουν το τέλος που έχει οριστεί;
Εντός τους μιας άλλης ζωής θα υποφώσκει
το χάος, μα τούτης θα μένουν πιστοί.
Ο μέσα παλμός τους θα σβήνει κι αυτός,
με φόντο μια λήθη χωρίς ανδριάντα
κι η ποίηση μόνη σανίδα φωτός
μιας νιότης στραβής που τραβά στα τριάντα.

Αιώνια Ρωσία που σ’ άρπαξαν τώρα
οι κόκκινοι, οι μαύροι… (γυρνά το εκρεμμές)
Πυραύλους πια βγάζεις αντί τροχοφόρα,
μα εμάς σταθερές ταξιδεύουν γραμμές.
Κι αν βγάλαν μια λάμψη τ’ αστέρια τους, φευ!
― παραίσθηση μοιάζει που κρύβει το φως μου.
Στρατιές Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Ραντιστσέφ
θα δείξουν το δρόμο στην άκρη του κόσμου.