Στο πρώτο πεζογραφικό έργο του Νικολάι Γκόγκολ, στις ιστορίες που συνέλεξε ο μελισσοκόμος Ρούντι Πάνκο, το λαϊκό παραμύθι συναντά την τραγωδία, το χιούμορ συμπορεύεται με τον σκοτεινό θρύλο, το βλάσφημο εμπαίζει το ιερό, η λαϊκή γλώσσα αναμετριέται με την υψηλή λογοτεχνία, η πραγματικότητα μπλέκεται με το φανταστικό και η κωμωδία εναλλάσσεται με τον τρόμο. Ο Γκόγκολ, απεικονίζοντας τον αγροτικό κόσμο των Κοζάκων, φιλοτεχνεί ένα πολυσύνθετο και εικαστικά εκθαμβωτικό σύμπαν, γεμάτο μάγισσες, διαβόλους, φαντάσματα και αλλόκοτους χωρικούς. Με το έργο αυτό ο Γκόγκολ βρίσκει τη μοναδική αφηγηματική φωνή του που άφησε το ανεξίτηλο στίγμα της στη ρωσική λογοτεχνία.

«Είναι απόλαυση να κοιτάζεις από τη μέση του Δνείπερου τα ψηλά βουνά, τα πλατιά λιβάδια, τα πράσινα δάση! Αυτά τα βουνά δεν είναι βουνά: δεν έχουν πρόποδες, έχουν και κάτω και πάνω μια αιχμηρή κορφή, και κάτω και πάνω τους τον ψηλό ουρανό. Τα δάση αυτά που στέκονται πάνω στους λόφους δεν είναι δάση: είναι μαλλιά που φύτρωσαν πάνω στο δασύτριχο κεφάλι του γέροντα του δάσους. Από κάτω, στο νερό, πλένεται η γενειάδα του, και κάτω απ’ τη γενειάδα του και πάνω απ’ τα μαλλιά του έχει τον ψηλό ουρανό. Αυτά τα λιβάδια δεν είναι λιβάδια: είναι ένα πράσινο ζωνάρι, τυλιγμένο γύρω απ’ τη μέση του στρογγυλού ουρανού και στο πάνω μισό και στο κάτω μισό βγαίνει βόλτα το φεγγάρι.»