Μερικές εβδομάδες πριν από το θάνατό της, η Φρανσουάζ Ντολτό ανακαλεί με ασυνήθιστη ζωντάνια τις σημαντικότερες στιγμές της προσωπικής της ιστορίας. Πρόκειται για έναν διάλογο μεταξύ ψυχαναλυτών, ο οποίος οικοδομείται σε ένα κείμενο συναρπαστικό όσο και ουσιώδες. Σε όλη την έκταση του κειμένου αυτού -που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, το μυθιστόρημα μιας ζωής- συναντούμε, βεβαίως, τους γονείς της Φρανσουάζ, συναντούμε όλους όσους κατά καιρούς αγάπησε ή απαρνήθηκε, παρακολουθούμε τις γνωριμίες της με σημαντικούς γι' αυτήν, ή για όλους μας, ανθρώπους. Την παρατηρούμε καθώς ζει και σκέφτεται, καθώς σχολιάζει τεχνικά επαγγελματικά ζητήματα, προτείνει μια πρωτότυπη ερμηνεία για την ψύχωση, περιγράφει μερικές ακραίες κλινικές περιπτώσεις. Και σαν να την ακούμε να μιλάει για τα ενδιαφέροντα της πέρα από την ψυχανάλυση: για τη ζωγραφική, παραδείγματος χάριν, και για την ανακάλυψη της Ορθόδοξης Λειτουργίας. Από τον αστερόεντα αυτόν πλούτο των συνειρμών αναδύεται μια μεγάλη προσωπικότητα: η Φρανσουάζ Ντολτό.