Τα κείμενα που ακολουθούν σχολιάζουν όψεις της καθημερινής μας ζωής και δημοσιεύτηκαν στα "Νέα" από το 1988 έως το 1991. Ορισμένα από αυτά θυμίζουν διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, ενώ άλλα προσεγγίζουν περισσότερο κάποιον επιστημονικό λόγο. Ο συνεκτικός κρίκος των διάσπαρτων περιεχόμενων τους είναι η επικαιρότητα, έτσι όπως την έζησα την τριετία που μας πέρασε. Σαν ένα μυθιστόρημα η επικαιρότητα ετούτη φέρνει στο νου τα λόγια ενός συγγραφέα που θεωρούσε ύβρη προς τις ζωές των ανθρώπων την απαλλαγμένη από οδύνη γραφή. Ένα μυθιστόρημα, έλεγε, χωρίς αίμα ή βία, χωρίς έναν τουλάχιστον χωρισμό ή ένα πένθος, αποτελεί ταπεινή τέρψη. Έχω την εντύπωση ότι η επικαιρότητα αβίαστα ακολουθεί τις προδιαγραφές ενός επιτυχημένου μυθιστορήματος: Είναι ταυτόχρονα οδυνηρή και ανακουφιστική. Τη διττή αυτή όψη των πραγμάτων που μας περιβάλλουν επιχειρούν να αναδείξουν τα κείμενα αυτά. Αναφέρονται σε μια επικαιρότητα που σαγηνεύει, πλήττει, τρομοκρατεί, θλίβει ή εξοργίζει, μια επικαιρότητα φτιαγμένη από θάνατο, ψυχικό πένθος, πόνο, ειρωνεία, χιούμορ και φάρσα. [...]

Οι εικόνες που συνοδεύουν τα κείμενα δίνουν το υλικό μιας "άλλης" πέραν του λόγου ανάγνωσης, θα χαιρόταν ασφαλώς μ' αυτές η Αλίκη αφού προτού περιπλανηθεί στη χώρα των θαυμάτων ρωτούσε την αδελφή της, που απορροφημένη διάβαζε ένα βιβλίο για μεγάλους: "Μα τι αξία μπορεί να έχει ένα βιβλίο χωρίς ζωγραφιές;"

(από το προοίμιο της συγγραφέως)