Ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, γεννήθηκε το 1881, στο Μογκέρ της επαρχίας Ουέλβα της Ανδαλουσίας. Ύστερα από σπουδές στο Καντίς, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης. Εκεί συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα κάτω από την επίδραση των "ρομανσέρος" Γκόνγορα, Μπέκερ και Γάλλων και Γερμανών ρομαντικών. Τα πρώτα του βιβλία, δημοσιεύτηκαν στην Μαδρίτη το 1900. Τότε ήρθε σε επαφή με τον Ρουμπέν Ντάριο και το νέο λογοτεχνικό κίνημα "Ελ μοντερνίσμο". Αρρώστησε. Πέρασε αρκετό καιρό στη Νότια Γαλλία και σε μια κλινική στη Μαδρίτη, όπου είχε όλον τον καιρό να ασχολείται με τη φιλοσοφία και με ξένες γλώσσες. Στα χρόνια της μοναξιά, που πέρασε στο Μογκέρ (1905-1912), έγραψε πολλά ποιήματα. Πέρασε τα τέσσερα επόμενα χρόνια στη Μαδρίτη, σαν αναγνωρισμένος ποιητής. Τραγούδησε στην πατρίδα του τη συλλογή πεζών ποιημάτων "Ο Πλατέρο κι' εγώ" (1914). Το 1916 πήγε για πρώτη φορά στις Η.Π.Α., όπου παντρεύτηκε στη Νέα Υόρκη την Ζενοβία Καμπρούτσι, η οποία, τα επόμενα 40 χρόνια, έγινε η στενή συνεργάτιδα και το ηθικό στήριγμά του. Πρόλαβε την ύψιστη αγωνία της να καταλάβει, ότι ο άνδρας της διακρίθηκε με το Βραβείο Νόμπελ. Τον Χιμένεθ τον αποκάλεσαν "ποιητή των ποιητών". Μόλις βρει κανείς τον τρόπο να πλησιάσει τον ποιητικό του ανθώνα, αισθάνεται να του φέρνει το αγέρι το άρωμα και τα μύρα της τέχνης του. Εμπνευσμένος λόγος, βάθος και πλούτος φαντασίας, είναι τα χαρίσματα των κειμένων του. Στο ταξίδι του στις Η.Π.Α οφείλουμε την αλλαγή ύφους, στη δημιουργία του ποιητή: "Αγνή ποίηση". Γύρισε στη Μαδρίτη με τη γυναίκα του. Έγινε αρχηγός μιας καινούργιας γενιάς. Ποιητής και κριτικός. Εξέδωσε τρία περιοδικά. Το 1930 απεσύρθη στη Σεβίλλη, όπου συνέχισε την ποιητική του εργασία. Το έργο της ζωής του "Όμπρα", το επεξεργάστηκε χρόνια. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο έφυγε από την πατρίδα του και έζησε 20 χρόνια στην Αμερική, σαν ποιητής και λόγιος, το 1936 στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο, το 1937-38 στην Κούβα, το 1939-51 στις Η.Π.Α. (πανεπιστήμιο Μαϊάμι. Ουάσινγκτον, Μαίρυλαντ). Γύρισε το 1951 στο Πουέρτο Ρίκο, όπου συνέχισε την καριέρα του καθηγητή. Συγχρόνως εκεί γίνονταν εργασίες γύρω από το έργο του. Το 1956 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Απεβίωσε το 1958.

Ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος (1930) γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε νομική (Θεσσαλονίκη) και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι και τη Βαρκελώνη. Ιδρυτής και διευθυντής της ετήσιας έκδοσης "Χριστιανικό Συμπόσιο" (1966-1971) και του περιοδικού "Ευθύνη" (1961-1966, και από το 1972 ως σήμερα). Συνεργάστηκε επί χρόνια με την ΕΡΤ και την "Καθημερινή" (1962-1967), Γενικός Γραμματέας της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων (1974-1976), Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου (1975-1980), Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Φέξη των Δώδεκα (1964), Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1966), Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1979), Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1986), Βραβείο της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων (1989) Α Βραβείο της Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας (1990), Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (2007), και έχει ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γρανάδας (2004). Το ποιητικό, πεζογραφικό και δοκιμιακό του έργο εκτείνεται σε δεκάδες τόμους. Έχει επίσης μεταφράσει από τα ισπανικά, τα καταλανικά και τα γαλλικά βιβλία και κείμενα των Ορτέγα υ Γκασσέτ, Αντόνιο Ματσάδο, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Καμίλο Χοσέ Θέλα, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Σαλβαδόρ Εσπρίου, Χοσέ Μπεργαμίν, Ντρυόν, Ζενεβουά, Αρανγκούρεν κ.ά. Βιβλία και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες.