Ο Philip Sherrard (1922-1995) υπήρξε συγγραφέας, ποιητής, μεταφραστής, ακαδημαϊκός, θεολόγος και πρεσβευτής της ελληνικής ορθόδοξης παράδοσης. Γεννήθηκε στην Οξφόρδη, σπούδασε στο Κέιμπριτζ και στο Λονδίνο και έζησε πολλά χρόνια στην Ελλάδα, στην Εύβοια, μαζί με τη σύντροφό του Denise Harvey. Πίστευε ότι ο μεταβυζαντινός πολιτισμός της Ελλάδας ήταν ουσιαστικά και οργανικά δεμένος με την πνευματική παράδοση της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στη μετάδοση αυτής της ιδέας, ιδιαίτερα στον τομέα της σύχρονης ελληνικής ποίησης. Το έργο του είναι πρωτοπόρο σε πολλούς τομείς και για πολλούς άνοιξε νέους δρόμους στον μύθο και τη φαντασία, καθώς και στη θεολογία. Η παρακαταθήκη του περιλαμβάνει μεταφράσεις προς τα αγγλικά έργων των Α. Σικελιανού, Κ. Π. Καβάφη, Γ. Σεφέρη και Ο. Ελύτη, οι οποίες άφησαν το στίγμα τους στα ελληνικά γράμματα στο εξωτερικό. Philip Sherrard (1922-1995) was well-known for his many contributions to the understanding and promotion of the literature and thought of the Greek world. He was educated in Cambridge and London. Among his most notable works in this respect are the: "The Marble Threshing Floor: Studies in Modern Greek Poetry"; "The Greek East and the Latin West"; "Constantinople: the Iconography of a Sacred City"; "Athos, the Holy Mountain"; "The Pursuit of Greece"; "The Wound of Greece"; and his translations, in collaboration with Edmund Keeley, of the poetry of Cavafy, Sicelianos, Seferis and Elytis. He was also the translator and editor (with G. E. H. Palmer and Kallistos Ware) of "The Philokalia", a collection of texts by the spiritual masters of the Orthodox Christian tradition. A book of his own poetry was published in the last year of his life. A profound, commited and imaginative thinker, his theological and metaphysical writings embrace a wide range of subjects, from the study of the division of Christendom into the Greek East and the Latin West, to the spiritualized potential of sexual love and the restoration of a sacred cosmology. He has spent part of his life in Evia, Greece.

Ο Αντώνης Σμυρναίος είναι διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάσκει Νεοελληνική Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας στο ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά, ενώ εισηγήσεις του έχουν παρουσιαστεί σε επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στη Νεοελληνική Ιστορία, στην Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, στη Διδακτική της Ιστορίας και στη Φιλοσοφία της Παιδείας.

Νίκος Γκάτσος (1911 ή 1914-1992). Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στα Χάνια Φραγκόβρυσης της Αρκαδίας. Τέλειωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε με τη μητέρα και την αδελφή του στην Αθήνα, όπου σπούδασε στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου. Την περίοδο 1935-1936 ταξίδεψε στη Νότιο Γαλλία και το Παρίσι. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία έκανε το 1931 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Της μοναξιάς" στο περιοδικό "Νέα Εστία", ενώ την ίδια περίοδο μπήκε στον κύκλο του περιοδικού "Νέα Γράμματα" με το οποίο συνεργάστηκε και ως κριτικός λογοτεχνίας, δραστηριότητα που ανέπτυξε και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας. Το 1943 εξέδωσε την "Αμοργό", ποιητική συλλογή που θεωρήθηκε ως ορόσημο στην ιστορία της ελληνικής υπερρεαλιστικής ποίησης και επηρέασε σύγχρονους και μεταγενέστερούς του ποιητές. Μετά την "Αμοργό" ωστόσο δε δημοσίευσε παρά τρία ποιήματα στον περιοδικό τύπο. Στη μεταπολεμική περίοδο συνεργάστηκε με το περιοδικό του Κ.Γ. Κατσίμπαλη "Αγγλοελληνική Επιθεώρηση" και με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική μετάφραση (Λόρκα, Στρίντμπεργκ, Ο’Νηλ, Λόπε ντε Βέγκα, Τενεσσή Ουΐλλιαμς κ.α.) σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και άλλων αθηναϊκών θιάσων και από τη δεκαετία του ’50 με τη στιχουργική. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από το Μάνο Χατζιδάκι, το Μίκη Θεοδωράκη, το Σταύρο Ξαρχάκο και άλλους έλληνες συνθέτες. Τιμήθηκε με το Βραβείο του Δήμου Αθηναίων για το σύνολο του έργου του (1987) και εκλέχτηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας της Βαρκελώνης για τη συμβολή του (μέσω των μεταφράσεών του) στην προώθηση της ισπανικής λογοτεχνίας (1991). Πέθανε στην Αθήνα. Το 1995 κυκλοφόρησε στην Κωνσταντινούπολη τουρκική μετάφραση του ποιητικού έργου του από τον Ηρακλή Μήλλα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Γκάτσου βλ. "Γκάτσος Νίκος" στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 3, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Δημοσθένης Κούρτοβικ, "Νίκος Γκάτσος", στο "Έλληνες μεταπολεμικοί συγγραφείς: ένας οδηγός", Αθήνα, Πατάκης, 1995, σ. 55-56, Αλέξης Ζήρας, "Γκάτσος Νίκος", στο "Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", Αθήνα, Πατάκης, 2007, σ. 403-404, και Φίλιππος Μανδηλαράς-Αγγελική Πασσιά, "Νίκος Γκάτσος: Εργογραφία", περιοδικό "Ελί-τροχος", τχ. 11, Χειμώνας 1996-1997, σ. 8-13. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).