O Mika Waltari (Μίκα Βάλταρι, 1908-1979) είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος Φινλανδός συγγραφέας στον κόσμο. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1925 και το 1928, με το μυθιστόρημα "Η μεγάλη αυταπάτη", θεωρήθηκε ένας μικρός Χέμινγουεϊ της φινλανδικής λογοτεχνίας. Υπήρξε μέλος της ριζοσπαστικής ομάδας "Λαμπαδηφόροι", από την οποία απομακρύνθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχει γράψει 22 μυθιστορήματα γνωστότερα από τα οποία, είναι τα: "Ιωάννης Άγγελος", "Σινουχέ ο Αιγύπτιος" και "Τουρμς ο Αθάνατος". Έγραψε επίσης ποίηση, θέατρο, διηγήματα, αστυνομικά μυθιστορήματα, σενάρια και κριτικές. Το 1957 εξελέγη μέλος της Φινλανδικής Ακαδημίας.

Ο Νικόλας Χρηστάκης, γεννημένος στην Αθήνα το 1958, είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Besancon και πήρε το διδακτορικό του στην κοινωνική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Paris X-Nantere. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν θέματα ταυτότητας, κοινωνικής σκέψης και επικοινωνίας, στενών διαπροσωπικών σχέσεων και τελετουργικότητας. Έχει γράψει άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και έχει μεταφράσει και επιμεληθεί πολλά επιστημονικά (και λογοτεχνικά) κείμενα. Έχει γράψει τα βιβλία "Μουσικές ταυτότητες: αφηγήσεις ζωής μουσικών και συγκροτημάτων της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής ροκ" (1994), "Μοτοσυκλέτα: ριψοκινδύνευση και ιερό" (2003) και (σε συνεργασία με την Μπετίνα Ντάβου) "Τα παιδιά μιλούν για την υγεία και την ασθένεια: κοινωνικές αναπαραστάσεις της υγείας και της ασθένειας σε παιδιά 10 ετών" (1994). Επίσης, έχει επιμεληθεί με τον Κλήμη Ναυρίδη τις συλλογές κειμένων "Ταυτότητες: ψυχοκοινωνική συγκρότηση" (1997), "Κοινωνίες σε κρίση και αναζήτηση νοήματος" (2005) και "Το υπερνεωτερικό υποκείμενο" (2010).