Ο Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Ρώσους λογίους και στοχαστές του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στο Κίεβο το 1874 σε οικογένεια στρατιωτικών αριστοκρατών, αλλά ουδέποτε θέλησε να ακολουθήσει την παράδοση της οικογένειάς του. Το 1907 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου γνώρισε τα φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ρεύματα του καιρού του. Μετά την μπολσεβικική επανάσταση γύρισε στην πατρίδα του και δίδαξε στην ιδιωτική "Ελεύθερη Ακαδημία Πνευματικής Καλλιέργειας" της Μόσχας. Όμως, ήδη από τα χρόνια του Παρισιού άρχισε να παίρνει αποστάσεις από τον μαρξισμό που τον είχε σαγηνεύσει στη νεότητά του. Το 1922 απελάθηκε από το καθεστώς και κατέφυγε στο Βερολίνο και έπειτα στο Παρίσι, όπου ξεκίνησε να αρθρογραφεί, να συγγράφει και να κάνει γνωστή στον δυτικό κόσμο τη ρωσική παράδοση. Πέθανε το 1948, έχοντας αφήσει πίσω του πάνω από 200 συγγραφές και δημοσιεύσεις.

Γιος δημοδιδασκάλου. ο Κωστής Παπαγιώργης γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης και έζησε στην Παραλία της Κύμης ('51-'60), στο Χαλάνδρι -όπου είναι μόνιμα εγκατεστημένος-, στη Θεσσαλονίκη ('66-'67) και στο Παρίσι ('69-'75). Οι απόπειρές του να σπουδάσει, νομικά στη Θεσσαλονίκη και φιλοσοφία στο Παρίσι, δεν είχαν συνέχεια, παρά ταύτα η παθολογική σχεδόν προσήλωση στην ανάγνωση τον οδήγησε συγκυριακά στην εμπορία βιβλίων· κατόπιν, με την επάνοδο στην Αθήνα, στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων για βιοποριστικούς καθαρά λόγους και, όψιμα, στη συγγραφή εξομολογητικών εν πολλοίς δοκιμίων. Έγραψε για τη μέθη, τη ζηλοτυπία, τη μισανθρωπία, τους νεκρούς, τη μνησικακία, τη φιλία και τον πόλεμο.