Ο Άλβαρο Μούτις γεννήθηκε στην Κολομβία το 1923. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στις Βρυξέλλες όπου ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης της κολομβιανής κυβέρνησης. Εκεί συνάντησε δύο από τα πάθη που σημάδεψαν τη ζωή και τον τρόπο γραφής του: τη γαλλική λογοτεχνία και την ιστορία. Εργάστηκε αρχικά ως παρουσιαστής ειδήσεων, ηθοποιός ραδιοφωνικών μυθιστορημάτων και αργότερα ως διευθυντής στο Κρατικό Ραδιόφωνο. Για περισσότερο από 12 χρόνια, υπήρξε σύμβουλος και διευθυντικό στέλεχος σε εταιρίες όπως η Exon, η Twentieth Century Fox και η Columbia Pictures. Όταν εγκατέλειψε αυτές τις δραστηριότητες, και αφού πέρασε κάποια χρόνια στις φιυλακές του Μεξικό με την κατηγορία της κατάχρησης χρημάτων, αφιερώθηκε αποκλειστικά στο γράψιμο. Το πάθος του για τη νομαδική ζωή, αποτέλεσμα των συνεχών ταξιδιών του σε διάφορες γωνιές του κόσμου, διαπνέει ολόκληρο το έργο του. Αρχικά στράφηκε στην ποίηση, ωστόσο ο Μούτις είναι γνωστός κυρίως για τα διηγήματά του και αυτό το οφείλει κυρίως στη μυθιστορηματική περσόνα του Μακρόλ ελ Γκαβιέρο. Το έργο του συχνά συγκρίνεται με εκείνο του Ζόζεφ Κόνραντ. Τιμήθηκε με μια σειρά βραβείων, από τα οποία ξεχωρίζει το 1989 το βραβείο Medicis Etranger, για το "Χιόνι του Ναυάρχου", καθώς και με τιμητικά βραβεία στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Biarritz. Το 2001, το σύνολο του έργου του αναγνωρίστηκε με το βραβείο Cervantes. Ζούσε αυτοεξόριστος στο Μεξικό, μετά την εγκαθίδρυση στην Κολομβία του δικτατορικού καθεστώτος του Gustavo Rojas Pinilla. Πέθανε στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 σε ηλικία 90 ετών, στο Μεξικό.

«Η "Μυθοποιητική του χώρου" στα μαθήματα των φοιτητών μου της Αρχιτεκτονικής ήταν η πρώτη γέφυρα του περάσματος από την αυστηρή επιστημονική γλώσσα στη λογοτεχνική της γενναιόδωρης χώρας του μυθιστορήματος. Η δεύτερη ήταν η κυρίως ενασχόλησή μου με αυτό είτε ως αναγνώστης είτε ως μεταφραστής ισπανόφωνης λογοτεχνίας και ταυτόχρονα ως συγγραφέας. Και η τρίτη - και ουσιαστικότερη για μένα- γέφυρα ήταν τα ταξίδια, όχι μόνο τα εξωτερικά, αλλά προτίστως τα εσωτερικά. Και από τα δύο γεννιούνται και τρέφονται τα μυθιστορήματα: αν δεν είχα πρωτοταξιδέψει μέσα μου σε μια μυθοποιημένη Λατινική Αμερική δεν θα μπορούσα να μυθιστορήσω την πραγματική που αξιώθηκα ν' αγγίξω. Το πρώτο από τα δύο έως τώρα ταξίδια μου (το 1977 στη Χιλή) μυθοπλάστηκε στο "Post mortem", ενώ το δεύτερο (το 2007, Χιλή, Κολομβία) συνδυάστηκε με την έκδοση αυτού του μυθιστορήματος στη Χιλή και την παρουσίασή του στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στο Σαντιάγο.»