Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1815 και πέθανε στην Αθήνα το 1891. Το 1821, μετά τον απαγχονισμό του πατέρα του μαζί με άλλους Έλληνες προκρίτους, κατέφυγε με τη μητέρα του στην Οδησσό, όπου σπούδασε στο λύκειο Ρισελιέ ως υπότροφος του αυτοκράτορα της Ρωσίας Αλέξανδρου Α'. Το 1830 ήρθε στην Ελλάδα και συνέχισε τις σπουδές του στην Αίγινα και αργότερα σε γαλλικά και γερμανικά πανεπιστήμια. Δίδαξε ιστορία στο γυμνάσιο και στο πανεπιστήμιο των Αθηνών. Το απαράμιλλο συνθετικό του έργο, η πεντάτομη "Ιστορία του ελληνικού έθνους", εκδόθηκε από το 1860 έως και το 1872, και ολοκληρώθηκε με τον "Επίλογο της ιστορίας του ελληνικού έθνους" το 1877. Αποτελεί το πρώτο έργο στο οποίο εκτίθεται ολόκληρη η ιστορία του ελληνικού έθνους συνεχόμενη και αδιαίρετη, ως μια αδιάσπαστη αλυσίδα συγγενών περιόδων και γεγονότων. Πρώτος ο Παπαρρηγόπουλος κατέδειξε τη μεγάλη σημασία του μεσαιωνικού ελληνισμού και άνοιξε το δρόμο για την αποκατάσταση της φήμης του Βυζαντίου.

Ο Παύλος Καρολίδης (1849-1930) ήταν ιστορικός, πολιτικός και καθηγητής Πανεπιστημίου. Γεννήθηκε στο Ανδρονίκιο (Εντιρλούκ) της Καππαδοκίας το 1849. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία. Δίδαξε στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη έως το 1886, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου διορίστηκε υφηγητής και το 1893, μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, καθηγητής της γενικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Απολύθηκε για πολιτικούς λόγους το 1918 και διορίστηκε στην ίδια θέση μετά πό δύο χρόνια. Μετά το Νεοτουρκικό κίνημα έγινε μέλος της τουρκικής βουλής ως βουλευτής Αϊδινίου (1908-12). Οι πρωτοβουλίες του κατα την περίοδο αυτή και γενικά η πολιτική γραμμή που ακολούθησε προκάλεσαν πολλές αντιδράσεις και επικρίσεις στην Ελλάδα, καθώς πίστευε ότι η πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας έπρεπε και ήταν δυνατόν να επιτευχθεί όχι με πόλεμο αλλά με την ειρηνική διείσδυση των Ελλήνων στον τουρκικό πολιτικό και κοινωνικό βίο και την ανάδειξη τους σε κυρίαρχο παράγοντα μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ως ιστορικός μελετητής ασχολήθηκε με το μικρασιατικό Ελληνισμό, το Ελληνικό έθνος και λοιπούς λαούς.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ. Διδάσκει Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία της Ελλάδας. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων. Συνεργάτης στα "Ιστορικά" (εφ. Ελευθεροτυπία) και του πολύτομου έργου "Ιστορία των Ελλήνων", εκδ. "Δομή" (επόπτης του 10ου και 11ου τόμου). Είχε την επιστημονική επιμέλεια της πολύτομης "Μεγάλης Ιστορίας του 20ού αιώνα", εκδ. "Ελληνικά Γράμματα" (2002). Συνεργάστηκε στον τόμο της Βουλής των Ελλήνων "30 χρόνια από το Σύνταγμα του 1975: Τα ελληνικά συντάγματα από το Ρήγα έως σήμερα" (2004). Έργα του: "Ο διορισμός και η παύση των κυβερνήσεων στην Ελλάδα (1981)", "Ιστορία των πολιτικών και συνταγματικών θεσμών" (1993), "Σύγχρονη ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία, 1940-1986" (1998), "Από τον Ρήγα στον Αλ. Παπαναστασίου" (1999), "Πολιτική και συνταγματική ιστορία της Ελλάδας, 1821-1941", (2001), "Το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης αφηγείται την ιστορία του", 1926-1973 (2003), "Η Θεσσαλονίκη στις συμπληγάδες του 20ού αιώνα" (2005) κ.ά.