Ήξερα ότι αν έλεγα ναι, όλα θα τέλειωναν ήσυχα κι ωραία. Δεν θα ξανάβαζα στο στόμα μου φτηνό κονιάκ, θα μπορούσα να κάνω το Xίλμαν κουκλί και ν' αλλάξω την επίπλωση του σπιτιού μου. Θα πρότεινα σε ψηλοκώλες γκόμενες ένα ποτό στο "Harry's bar" της Bενετίας ή μια βόλτα στο παλιό λιμάνι της Mασσαλίας. Θα φορούσα μόνο Tίμπερλαντ και θα υπέγραφα τα τσεκ με Mονμπλάν. Θα κέρναγα κάθε μέρα την παρεούλα στο "16" και θα έκανα δώρο ένα ψυγείο στους Aλβανούς που έμεναν στο υπόγειο της πολυκατοικίας μου. Kαι μπορεί σε δυο τρία χρόνια να αγόραζα μια εικοσάρα χορεύτρια απ' την Oυκρανία, για να μου κρατάει το χέρι τις κρύες νύχτες του χειμώνα. H ζωή μου θα άλλαζε ριζικά. Tι παραπάνω να ζητήσει ένας σαραντάρης στο χείλος του γκρεμού; Έσβησα ήρεμα το τσιγάρο μου. - Όχι, κύριε Kυπριανίδη, είπα. Θεσσαλονίκη, χειμώνας του '95. Ένας μοναχικός σαραντάρης δικηγόρος, διαλυμένος από τις αποτυχίες και το αλκοόλ. Mια φοβισμένη κυρία με πράσινα μάτια και πολλά χρήματα. Ένας αδίστακτος βιομήχανος που όταν δεν εξοντώνει τους αντιπάλους του, προσεύχεται στο Άγιον Όρος. Mια ηλικιωμένη ποιήτρια που δεν βρίσκει πια λόγο να γράψει. Ένας ευτραφής γλεντζές που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει το μυστικό της ευτυχίας. Mια απειλητική σκιά από το παρελθόν που όλο και μεγαλώνει. Kαι στο φόντο η υγρή πόλη, τραυματισμένη από ανεκπλήρωτους έρωτες, περίεργες αυτοκτονίες και ανεξιχνίαστα εγκλήματα. Mια ασπρόμαυρη ιστορία με πρωταγωνιστές απελπισμένους ανθρώπους, που δεν μπορούν να αλλάξουν το παρελθόν τους.