"Αγαπούσε το μπλε του σαν να ήταν το πεπρωμένο του. Και χωρίς αμφιβολία ήταν το πεπρωμένο του. Έπρεπε να το ανακαλύψει. Στο τέλος βρίσκει κανείς αυτό που τού ανήκει".
Ένας Μεξικανός αγγειοπλάστης, υπερήφανος για τα ασύγκριτα κεραμικά του με τα μπλε μοτίβα, τα πουλάει κάθε εβδομάδα στο παζάρι της Πόλης του Μεξικού, σε πελάτες ικανούς να τα εκτιμήσουν. Μη βρίσκοντας πλέον στον συνηθισμένο προμηθευτή του "το αληθινό μπλε", για λόγους που εν πρώτοις του φαίνονται απόμακροι -σε τι μπορεί να τον αφορά ο πόλεμος στην Ευρώπη;- θα εξορμήσει για την εξεύρεσή του. Η αναζήτηση στην οποία αφοσιώνεται πλέον ανατρέπει την οργανωμένη ζωή του και τον παρασύρει μακριά από το χωριό του, την οικογένεια και την αγορά της πρωτεύουσας.
Το "Εκείνο ακριβώς το μπλε" είναι η τελευταία νουβέλα όπου η Άννα Ζέγκερς το 1967 ξαναζωντανεύει ένα Μεξικό με ανέπαφες τις καλλιτεχνικές του παραδόσεις, τοποθετημένο στο κατώφλι του μοντερνισμού, ένα Μεξικό στο οποίο ανατρέχει ταυτόχρονα σαν να επιστρέφει πνευματικά στον οικείο χώρο και χρόνο για να μπορέσει, σε μια δύσκολη στιγμή, να εμβαθύνει στους ίδιους της τους στοχασμούς για την τέχνη.
Σ' αυτή τη νουβέλα η ανάμνηση των ανθρώπων, τους οποίους γνώρισε στο Μεξικό, και των μεξικάνικων τοπίων φωτίζεται με μια σπάνια ποιητική ένταση και χαρακτηρίζεται με μια ισχυρή δόση νοσταλγίας.
Η νουβέλα εντάσσεται, με σύγχρονο τρόπο, στη μεγάλη γερμανική ρομαντική παράδοση της λογοτεχνίας της περιπλάνησης και της εσωτερικής διαμόρφωσης του ήρωα, με άμεσες αναφορές στον Νοβάλις και την αναζήτηση του μοναδικού γαλάζιου και του απόλυτου. Αποτέλεσε μια πολύτιμη συνεισφορά για τους νέους Γερμανούς συγγραφείς της δεκαετίας του '70 που επανεξέταζαν θετικά τη ρομαντική κληρονομιά, σε αντίθεση προς τις θεωρίες του Λούκατς και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.