Το βιβλίο "ο Άδης των Ελλήνων" υποβλήθηκε ως μεταπτυχιακή εργασία στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. με τον τίτλο "Χθόνιες θεότητες της αρχαίας ελληνικής θρησκείας". Με το βιβλίο επιχειρείται μια προσέγγιση του προβλήματος του θανάτου, το οποίο απασχόλησε τους Έλληνες από παλιά.
Η λαχτάρα των Ελλήνων για τη ζωή και η επιθυμία για συνέχισή της και μετά θάνατον, καθώς και η αγάπη των ζωντανών προς τους "προαπελθόντας αδελφούς και πατέρας" τους οδήγησε στην παγίωση της αντίληψης περί αθανασίας της ψυχής, περί Άδη και (υπο)χθονίων θεοτήτων.
Συμφιλιώθηκαν με τον "ακολάκευστο δήμιο", το θάνατο, διότι το τέλος της ζωής για τον καθένα είναι αναπότρεπτο. Οι προσευχές, οι τελετουργίες, οι θυσίες και οι προσφορές με τους ιερείς, τις ιέρειες και τους βωμούς ήταν τα πρόσωπα, τα μέσα και οι τρόποι οικείωσης της προσωπικής ή ομαδικής ευτυχίας στην παρούσα (για τους ζωντανούς) και τη μετά θάνατον (για τους νεκρούς) ζωή.
Ο θάνατος, όσο κι αν παραμένει δραματικό γεγονός στη μετά Χριστό εποχή, έχει διάσταση διαφορετική. Ο "Πρωτότοκος των νεκρών", ο Χριστός ως Κύριος της ζωής και του θανάτου, με το δικό του θάνατο και την Ανάστασή Του δίνει σε όλους την προοπτική της ελπίδας για αιώνια ζωή.