Εξαντλημένο και χωρίς δυνατότητα παραγγελίας στον εκδότη
Τιμή Λεμόνι: 10,45 €
Πολιτικές εκμυστηρεύσεις 1950-1989
Αποκαλυπτικές μαρτυρίες για κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ζωής
Συγγραφή: · Γεώργιος Ι. Ράλλης
Γεώργιος Ι. Ράλλης
Ο Γεώργιος Ράλλης (1918-2006) γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε τη Νομική Σχολή το Μάρτιο του 1939 και αμέσως μετά στρατεύθηκε. Κατατάχτηκε στη Σχολή Εφέδρων Ιππικού Λαρίσης και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος στην Α' Ομάδα Αναγνωρίσεως όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε. Μετά την ανακωχή γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε και πάλι. Πολέμησε με τα τεθωρακισμένα στη Στερεά και την Ηπειρο κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστών και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948. Πολιτεύθηκε για πρώτη φορά και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το 1950. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, με πρωθυπουργό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Επί υπουργίας του, το Υπουργείο Προεδρίας, που ήταν από τα τελευταία σε σημασία, αναδιοργανώθηκε, αναβαθμίστηκε και έγινε το πρώτο τη τάξει υπουργείο γιατί κατέστη το άμεσο όργανο του πρωθυπουργού για το συντονισμό του έργου και την εποπτεία των άλλων υπουργείων. Κατά την περίοδο αυτή, με πρωτοβουλία του τέθηκαν οι βάσεις της τουριστικής πολιτικής και ιδρύθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1956-58 διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, ύστερα από επιτυχείς διαπραγματεύσεις που είχε με τον Ελληνα μεγαλοεφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Με την επιτυχία αυτή, η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά αξιόλογη και υψηλών προδιαγραφών πολιτική αεροπορία, με την οποία η Αθήνα συνδέθηκε αεροπορικώς με τις πέντε ηπείρους. Μια άλλη πολύ σπουδαία πρωτοβουλία του ως υπουργός Δημοσίων Εργων ήταν η ανάθεση σε Γάλλους ειδικούς της προμελέτης για την κατασκευή μετρό, στην Αθήνα. Δυστυχώς, η μελέτη αυτή εγκαταλείφθηκε μετά την αποχώρησή του από το Υπουργείο και επί 20 χρόνια δεν είχε προωθηθεί. Το 1961-1963 υπουργός Εσωτερικών. Κατά το διάστημα που ήταν υπουργός Εσωτερικών, καθιερώθηκε για πρώτη φορά η εκκαθάριση και λεξικογράφηση των εκλογικών καταλόγων, προβλέφθηκαν οικονομικοί πόροι για την ενίσχυση των δήμων και κοινοτήτων της χώρας και ανεγέρθηκαν ευπρεπή δημόσια καταστήματα για τη στέγαση των κρατικών υπηρεσιών. Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της χωροφυλακής προσπάθησε να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών αλλά οι διαταγές του δεν μεταβιβάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τον συνέλαβαν τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Οταν επέστρεψε, συνέχισε με κάθε μέσο την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του προκατασκευασμένου δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου. Ακόμα ανέλαβε την επώνυμη διεύθυνση του περιοδικού "Πολιτικά Θέματα" που έδωσε τον τόνο της αντιστάσεως και έγραψε τα βιβλία "Η αλήθεια για τους Ελληνες Πολιτικούς" και "Η τεχνική της βίας" που είχαν βαθιά απήχηση στην κοινή γνώμη. Ελαβε μέρος στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του 1976 ανέλαβε και το υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη Διοίκηση τη χρήση της νεοελληνικής καταργώντας την καθαρεύουσα. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού και τον Μάιο1978 το υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαίου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την ΕΟΚ οι οποίες το Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Επίσης είναι ο πρώτος Ελλην υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τον Οκτώβριο 1978 τη Σοβιετική Ενωση. Στις 8 Μαίου 1980 εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και την μεθεπόμενη ορκίστηκε πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1981 μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Στις αρχές Δεκεμβρίου 1981 έθεσε στην κοινοβουλευτική ομάδα θέμα εμπιστοσύνης και όταν η πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας του την αρνήθηκε, παραιτήθηκε και από την αρχηγία του κόμματος και παρέμεινε απλός βουλευτής του κόμματος αυτού. Το Μάιο του 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του Ιουνίου 1989. Ύστερα από πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μετήχε στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και του Απριλίου 1990 με το ψηφοδέλτιο του κόμματος αυτού και εκλέχθηκε βουλευτής Κερκύρας. Με την ιδιότητα του αυτή αγωνίστηκε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του νησιού. Από το Μάρτιο του 1993 διαφωνώντας με τον χειρισμό του Σκοπιανού παραιτήθηκε από βουλευτής και στη συνέχεια ιδιώτευσε. Πέθανε στις 15 Μαρτίου 2006, από έμφραγμα του μυοκαρδίου, στο σπίτι του στην οδό Κανάρη, στην Αθήνα. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού. Ο Γεώργιος Ράλλης τιμήθηκε: α) με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής που είναι το ανώτατο ελληνικό παράσημο που απονέμεται σε εν ενεργεία κοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς. β) με τους Μεγαλόσταυρους της Γαλλίας, Legion d'Honneur , τον οποίο του απένειμε ο στρατηγός Ντε Γκωλ, και L'Ordre Nationale du Merite, τον οποίο του απένειμε ο Ζισκάρ Ντ'Εσταίν όταν ήταν Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. γ) με τους Μεγαλόσταυρους της Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ταϊλάνδης και Αβησσυνίας. δ) με στρατιωτικά παράσημα που του απονεμήθηκαν για τη πατριωτική του δράση κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-1941, καθώς και κατά τη περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1947-1949. Τα κυριότερα έργα του είναι : "Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου" (1947), "Δύο δρόμοι" (1958), "Η αλήθεια για τους Ελληνες πολιτικούς" (1971), "Η τεχνική της βίας" (1972), "Αρθρα, λόγοι, συνεντεύξεις", 1977 σε δύο τόμους, "Ωρες ευθύνης" (1983), "Χωρίς προκατάληψη για το παρόν και το μέλλον" (1983), "Γεώργιος Θεοτόκης" (1986), "Griechenland und Balkanpolitik, Munchen" (1988) ανάτυπο, "Πολιτικές εκμυστηρεύσεις" (1990), "Κοιτάζοντας πίσω" (1993), "Εις ώτα μη ακουόντων" (1995), "Τάδε έφη" (1997), "Το ημερολόγιό μου, τον καιρό της δικτατορίας" (1997).
Επιμέλεια: · Παύλος Β. Πετρίδης
Παύλος Β. Πετρίδης
Ο Παύλος Β. Πετρίδης (1947-2000), μετά από εισήγηση του καθηγητή Αριστόβουλου Μάνεση, εξελέγη ομόφωνα υφηγητής, το 1980, και καθηγητής του κλάδου της πολιτικής και συνταγματικής ιστορίας, στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 1982. Ως επισκέπτης καθηγητής δίδαξε και σε πανεπιστημιακές σχολές του εσωτερικού και του εξωτερικού. Διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Γ. Παπανδρέου και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη. Επίσης, εργάστηκε ως επιστημονικός σύμβουλος ιστορικών σειρών συνεργαζόμενος με τις εκδόσεις "Προσκήνιο", "University Studio Press", "Ελληνικά Γράμματα", "Gutenberg", κ.ά. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2000, σε ηλικία 54 ετών, από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη. Γνωστότερα βιβλία του είναι: "Νεοελληνική πολιτική ιστορία", "Η ευρωπαϊκή πολιτική του Καποδίστρια", "Ξένη εξάρτηση και εθνική πολιτική", "Δολοφονία Λαμπράκη", "Στη δίνη του εμφυλίου πολέμου", "Σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία", "Βασιλική προδοσία", "Στη συγκυρία της αβασίλευτης", "Η βασιλεία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα", "Ανάλεκτα ιστορικοπολιτικά", "Οι δίκες του Γοργοπόταμου", "Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα", κ.ά.
Έκδοση: Ιανουάριος 1990 από "Προσκήνιο"
Σελ.:399 (21χ14), Μαλακό εξώφυλλο, ISBN: 960-7057-00-7
Θέμα: "Πολιτική - Ελλάς"
- Περιγραφή
- Άλλοι τίτλοι από Γεώργιος Ι. Ράλλης
Γεώργιος Ι. Ράλλης
Rállis, Geórgios I.Ο Γεώργιος Ράλλης (1918-2006) γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε τη Νομική Σχολή το Μάρτιο του 1939 και αμέσως μετά στρατεύθηκε. Κατατάχτηκε στη Σχολή Εφέδρων Ιππικού Λαρίσης και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος στην Α' Ομάδα Αναγνωρίσεως όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε. Μετά την ανακωχή γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε και πάλι. Πολέμησε με τα τεθωρακισμένα στη Στερεά και την Ηπειρο κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστών και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948. Πολιτεύθηκε για πρώτη φορά και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το 1950. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, με πρωθυπουργό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Επί υπουργίας του, το Υπουργείο Προεδρίας, που ήταν από τα τελευταία σε σημασία, αναδιοργανώθηκε, αναβαθμίστηκε και έγινε το πρώτο τη τάξει υπουργείο γιατί κατέστη το άμεσο όργανο του πρωθυπουργού για το συντονισμό του έργου και την εποπτεία των άλλων υπουργείων. Κατά την περίοδο αυτή, με πρωτοβουλία του τέθηκαν οι βάσεις της τουριστικής πολιτικής και ιδρύθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1956-58 διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, ύστερα από επιτυχείς διαπραγματεύσεις που είχε με τον Ελληνα μεγαλοεφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Με την επιτυχία αυτή, η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά αξιόλογη και υψηλών προδιαγραφών πολιτική αεροπορία, με την οποία η Αθήνα συνδέθηκε αεροπορικώς με τις πέντε ηπείρους. Μια άλλη πολύ σπουδαία πρωτοβουλία του ως υπουργός Δημοσίων Εργων ήταν η ανάθεση σε Γάλλους ειδικούς της προμελέτης για την κατασκευή μετρό, στην Αθήνα. Δυστυχώς, η μελέτη αυτή εγκαταλείφθηκε μετά την αποχώρησή του από το Υπουργείο και επί 20 χρόνια δεν είχε προωθηθεί. Το 1961-1963 υπουργός Εσωτερικών. Κατά το διάστημα που ήταν υπουργός Εσωτερικών, καθιερώθηκε για πρώτη φορά η εκκαθάριση και λεξικογράφηση των εκλογικών καταλόγων, προβλέφθηκαν οικονομικοί πόροι για την ενίσχυση των δήμων και κοινοτήτων της χώρας και ανεγέρθηκαν ευπρεπή δημόσια καταστήματα για τη στέγαση των κρατικών υπηρεσιών. Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της χωροφυλακής προσπάθησε να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών αλλά οι διαταγές του δεν μεταβιβάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τον συνέλαβαν τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Οταν επέστρεψε, συνέχισε με κάθε μέσο την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του προκατασκευασμένου δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου. Ακόμα ανέλαβε την επώνυμη διεύθυνση του περιοδικού "Πολιτικά Θέματα" που έδωσε τον τόνο της αντιστάσεως και έγραψε τα βιβλία "Η αλήθεια για τους Ελληνες Πολιτικούς" και "Η τεχνική της βίας" που είχαν βαθιά απήχηση στην κοινή γνώμη. Ελαβε μέρος στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του 1976 ανέλαβε και το υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη Διοίκηση τη χρήση της νεοελληνικής καταργώντας την καθαρεύουσα. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού και τον Μάιο1978 το υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαίου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την ΕΟΚ οι οποίες το Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Επίσης είναι ο πρώτος Ελλην υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τον Οκτώβριο 1978 τη Σοβιετική Ενωση. Στις 8 Μαίου 1980 εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και την μεθεπόμενη ορκίστηκε πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1981 μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Στις αρχές Δεκεμβρίου 1981 έθεσε στην κοινοβουλευτική ομάδα θέμα εμπιστοσύνης και όταν η πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας του την αρνήθηκε, παραιτήθηκε και από την αρχηγία του κόμματος και παρέμεινε απλός βουλευτής του κόμματος αυτού. Το Μάιο του 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του Ιουνίου 1989. Ύστερα από πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μετήχε στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και του Απριλίου 1990 με το ψηφοδέλτιο του κόμματος αυτού και εκλέχθηκε βουλευτής Κερκύρας. Με την ιδιότητα του αυτή αγωνίστηκε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του νησιού. Από το Μάρτιο του 1993 διαφωνώντας με τον χειρισμό του Σκοπιανού παραιτήθηκε από βουλευτής και στη συνέχεια ιδιώτευσε. Πέθανε στις 15 Μαρτίου 2006, από έμφραγμα του μυοκαρδίου, στο σπίτι του στην οδό Κανάρη, στην Αθήνα. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού. Ο Γεώργιος Ράλλης τιμήθηκε: α) με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής που είναι το ανώτατο ελληνικό παράσημο που απονέμεται σε εν ενεργεία κοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς. β) με τους Μεγαλόσταυρους της Γαλλίας, Legion d'Honneur , τον οποίο του απένειμε ο στρατηγός Ντε Γκωλ, και L'Ordre Nationale du Merite, τον οποίο του απένειμε ο Ζισκάρ Ντ'Εσταίν όταν ήταν Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. γ) με τους Μεγαλόσταυρους της Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ταϊλάνδης και Αβησσυνίας. δ) με στρατιωτικά παράσημα που του απονεμήθηκαν για τη πατριωτική του δράση κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-1941, καθώς και κατά τη περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1947-1949. Τα κυριότερα έργα του είναι : "Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου" (1947), "Δύο δρόμοι" (1958), "Η αλήθεια για τους Ελληνες πολιτικούς" (1971), "Η τεχνική της βίας" (1972), "Αρθρα, λόγοι, συνεντεύξεις", 1977 σε δύο τόμους, "Ωρες ευθύνης" (1983), "Χωρίς προκατάληψη για το παρόν και το μέλλον" (1983), "Γεώργιος Θεοτόκης" (1986), "Griechenland und Balkanpolitik, Munchen" (1988) ανάτυπο, "Πολιτικές εκμυστηρεύσεις" (1990), "Κοιτάζοντας πίσω" (1993), "Εις ώτα μη ακουόντων" (1995), "Τάδε έφη" (1997), "Το ημερολόγιό μου, τον καιρό της δικτατορίας" (1997).
Μη διαθέσιμη
(2010) Ώρες ευθύνης, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
(2008) Αναγνώριση του Παναγιώτη Φωτέα, Ευθύνη
(2006) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η Βόρεια Ελλάδα, Εκδόσεις Πατάκη
(2006) Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα τριάντα χρόνια από τη μετάβαση στη δημοκρατία, Εκδόσεις Πατάκη
(2006) Γεώργιος Θεοτόκης, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων
(2006) Επιστολές Γεωργίου Ράλλη προς Εμμανουήλ Κριαρά, Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου
(2006) Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς, Ερμείας
(2006) Κοιτάζοντας πίσω, Ερμείας
(2005) Η τεχνική της βίας, Ερμείας
(2004) Μικρές ιστορίες για παιδιά, Ποταμός
(2003) Τα παιδικά μου χρόνια, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2002) Τάκης Λαμπρίας, Ποταμός
(2002) Με ήσυχη τη συνείδηση, Ποταμός
(2000) Η πολιτική τέχνη στην Ελλάδα, Έψιλον