"... η θεωρία παιγνίων είναι ένα είδος ομπρέλας ή "ενοποιημένο πεδίο" θεωρίας για την ορθολογική πλευρά των κοινωνικών επιστημών, όπου το "κοινωνικών" ερμηνεύεται με ευρύ τρόπο, στο να περιλαμβάνει ανθρώπινους ή μη ανθρώπινους παίκτες (ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ζώα, φυτά)... Αναπτύσσει μεθοδολογίες που έχουν εφαρμογή κατ' αρχήν σε όλες τις καταστάσεις αλληλεπιδράσεων."
Robert J. Aumann
"... κάθε κοινωνική κατάσταση εμπεριέχει στρατηγική αλληλεπίδραση μεταξύ των συμμετεχόντων. Οπότε, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η κατάλληλη κατανόηση οποιασδήποτε κοινωνικής κατάστασης θα απαιτούσε παιγνιοθεωρητική ανάλυση."
John C. Harsanyi
[...]
Με κείμενα μερικών από τους κορυφαίους παιγνιοθεωρητικούς του κόσμου, τα περισσότερα σε πρώτη παγκόσμια δημοσίευση:
Γ. Βαρουφάκη, Α. Cabrales, V. P . Crawford, A. K. Dixit, N. Feltovich, L. Fernandez, T. Fukiharu, P. Hammerstein, S. Hargreaves Heap, J. C. Harsanyi (Νόμπελ 1994), Η. W. Kuhn, J. D. Morrow, A. Muthoo, R. B. Myerson, J. F. Nash, Jr. (Nόμπελ 1994), Χρ. Χ. Παπαδημητρίου, A. Rapoport, T. Sandler, R. Selten (Νόμπελ 1994), S. Skeath, W. Thomson, E. van Damme, J. W. Weibull, P. Weirich, Δ. Χριστοδούλου.