Η γέννηση, ο γάμος και ο θάνατος θεωρήθηκαν από πάντα μεγάλοι σταθμοί του ατομικού, οικογενειακού και κοινωνικού βίου. Ο λαός μας μέσα από τα χριστιανικά βιώματά του και στις ιστορικές του περιπέτειες είδε με το δικό του τρόπο τη ζωή και το θάνατο, γι' αυτό και τραγούδησε όλες τις στιγμές της ζωής του ανθρώπου "ελληνικά".
Έτσι συνόδεψε με τους απαλότερους και τρυφερότερους τόνους τα πρώτα δειλά βήματα του παιδιού στο δρόμο που ανοιγόταν μπροστά του· τραγούδησε με πάθος τους καημούς της αγάπης του νέου στον αγώνα του να κατανοήσει, μέσ' απ' αυτή, τη ζωή και να την κατακτήσει με τη δημιουργία οικογένειας και απόκτηση παιδιών· θρήνησε με σπαραγμό ψυχής την έξοδο απ' τη ζωή αγαπημένων προσώπων. Όμως, τα τραγούδια αυτά, προϊόντα ανεπανάληπτα του λαϊκού μας βίου μέρα με τη μέρα χάνονται από τις μνήμες μας. Η βιομηχανοποιημένη εποχή μας απορρύθμισε τη ζωή και την απέκοψε από τις προαιώνιες ρίζες της, εξαφανίζοντας έτσι κάθε στοιχείο του λαϊκού μας πολιτισμού. Όταν η γιαγιά που έθρεψε τα εγγονάκια της με τα τραγούδια και τις ιστορίες της, καθώς τα κοίμιζε στην αγκαλιά της, δεν ζει πια στο σπίτι των παιδιών της· όταν η μάνα φεύγει από πολύ πρωί για τον επιούσιο από το σπίτι, ποιος θα σταθεί πάνω από το κρεβατάκι του παιδιού και να το ταξιδέψει μακριά με τα νανουρίσματά του; Ποιος θα το χορέψει στην αγκαλιά και θα το συνοδέψει στα πρώτα του βήματα με παιχνίδια και τραγούδια; Ποιος θα ξενυχτίσει και θα κλάψει το φίλο ή το συγγενή, όταν θα τον φέρει λίγο πριν την εκφορά του η νεκροφόρα από κάποιο νοσοκομείο;
Στο μικρό αυτό πόνημα προσπαθήσαμε να καταγράψουμε τα τραγούδια του τόπου μας που αναφέρονται στους τρεις μεγάλους σταθμούς της ζωής (γέννηση - γάμος - θάνατος): τα παιδικά τραγούδια, τα τραγούδια της αγάπης και τα μοιρολόγια. Σκοπός μας να φέρουμε στην επιφάνεια τη ζωή του λαού μας· ζωή που αυτά τα τραγούδια φωτογραφίζουν· ζωή που λίγο-λίγο χάνεται.