Η Μελίνα Παναγιωτίδου γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολείται συστηματικά με τη λογοτεχνική μετάφραση από το 2000. Έχει επίσης συνεργαστεί με τα περιοδικά "Μετάφραση", "Νέα Εστία", "Χάρτης" και "Εκκύκλημα", την EΡA-2, το Πανεπιστήμιο Κρήτης και το Mακεδονικό Mουσείο Mοντέρνας Tέχνης στη μετάφραση κειμένων για καταλόγους εκθέσεων, και το ΑΠΘ στη μετάφραση του 3τομου "Γραφή και Aνάγνωση". Επίσης έχει μεταφράσει, βοηθήματα για τη διδασκαλία και την εκμάθηση του γραπτού λόγου σε παιδιά ηλικίας τριών έως οκτώ ετών.

O Jacques Derrida γεννήθηκε το 1930 στην Αλγερία. Από το 1960 δίδαξε φιλοσοφία στη Σορβόννη, από το 1965 στην Ecole Normale Superieure και από το 1983 στην Ecole des Hautes Etudes. Οι ιδέες του Ντεριντά απέσπασαν την προσοχή του κοινού για πρώτη φορά, όταν το 1965 δημοσιεύθηκαν δύο άρθρα του σε παρισινό έντυπο με τίτλο "Critique", όπου ανέπτυσσε τη θεωρία του για τη φύση της γραφής και τα οποία αποτέλεσαν τη βάση για το πρώτο και διασημότερο βιβλίο του με τίτλο "Περί Γραμματολογίας" που εκδόθηκε το 1967. Το ίδιο διάστημα αρθρογραφούσε και στο γαλλικό αριστερό έντυπο "Tel Quel". Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 "μοιράστηκε" μεταξύ Παρισιού και Νέας Υόρκης. Έχει διδάξει στα πανεπιστήμια του Τζον Χόπκινς, του Γέιλ και της Καλιφόρνια. Η απονομή τιμητικού διπλώματος στον Ντεριντά το 1992 από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στους κόλπους της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ηταν τέτοια η διαμάχη που οι καθηγητές αναγκάστηκαν να θέσουν το ζήτημα σε ψηφοφορία. Ο Ντεριντά έγινε γνωστός αλλά και δέχθηκε επικρίσεις κυρίως για την ανάπτυξη, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μιας άλλης προσέγγισης των φιλοσοφικών κειμένων. Η λεγόμενη θεωρία της "αποδόμησης", η οποία επικεντρώνεται στην ασάφεια και στην αντίφαση στο νόημα. Ο Ντεριντά φθάνει στο συμπέρασμα ότι τα γραπτά κείμενα αντιφάσκουν μεταξύ τους και πως η αποδόμηση αντιστέκεται στην τυραννία της εύκολης απάντησης. Είχε μετάσχει σε εκστρατείες για την προάσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών στη Γαλλία, είχε διαδηλώσει κατά του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική και υπέρ των αντιφρονούντων στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία. Κυριότερα έργα του: "L' Ecriture et la Difference" (1967), "La Voix et le Phenomene" (1967), "La Dissemination" (1972), "Positions" (1972), "L' Archeologie du Frivole" (1973). Πέθανε μετά από μάχη με τον καρκίνο (που είχε διαγνωστεί ένα χρόνο πριν), στις 9 Οκτωβρίου του 2004, στα 74 του, σε νοσοκομείο του Παρισιού.

Ο Τζιάνι Βάτιμο (γεν. Τορίνο, 1936), είναι Ιταλός φιλόσοφος, πολιτικός της αριστεράς και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνου και συνέχισε τις σπουδές του στη Χαϊδελβέργη, με δασκάλους τους Karl Lowith και Hans-Georg Gadamer. Επιστρέφοντας στο Πανεπιστήμιο του Τορίνου, εκλέχθηκε επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας το 1964, καθηγητής αισθητικής το 1969 και καθηγητής θεωρητικής φιλοσοφίας το 1982. Αναμίχθηκε στην πολιτική αρχικά μέσω του Ριζοσπαστικού Κόμματος (Partito Radicale), στη συνέχεια μέσω των Δημοκρατών της Αριστεράς (Democratici di Sinistra, DS) και πιο πρόσφατα μέσω του μικρού κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών (Partito dei Comunisti Italiani, PdCI). Μεταξύ 1999-2004 διετέλεσε Ευρωβουλευτής, μέλος της ομάδας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τα φιλοσοφικά του ενδιαφέροντα συνοψίζονται στους τομείς της ερμηνευτικής, της ηθικής, του μαρξισμού και μιας αποδομητικής φιλοσοφίας της θρησκείας, που θέτει τις προϋποθέσεις του αθεϊσμού. Έχει εργαστεί, επίσης, ως ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Ο φιλόσοφος και ακαδημαϊκός Maurizio Ferraris γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 στο Τορίνο. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Τμήμα Φιλολογίας και Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της γενέτειράς του, όπου διευθύνει παράλληλα το Εργαστήρι Οντολογίας LabOnt. Σπούδασε στο Τορίνο, στο Παρίσι και στη Χαϊδελβέργη και έχει διδάξει σε διακεκριμένα πανεπιστήμια ανά την Ευρώπη. Διευθύνει το περιοδικό Rivista di Estetica, ενώ αρθρογραφεί τακτικά στον Τύπο, όπως στο Il Sole 24 ORE παλιότερα και στη La repubblica σήμερα. Τα ενδιαφέροντά του εντοπίζονται στα πεδία της ερμηνευτικής, της αισθητικής και της οντολογίας. Το όνομά του και το έργο του έχουν συνδεθεί με την οντολογία της τεκμηρίωσης (documentalità) και με το ρεύμα του νεορεαλισμού - του οποίου άλλωστε έχει υπογράψει το μανιφέστο (Manifesto del nuovo realismo, 2012), μιας προσπάθειας υπέρβασης του μεταμοντερνισμού η οποία εκκινεί από μια προσέγγιση της αισθητικής όχι ως φιλοσοφίας της τέχνης, αλλά ως οντολογίας της αντίληψης και της αισθητηριακής εμπειρίας.

Ο Χανς-Γκέοργκ Γκάνταμερ (1900-2002) υπήρξε ο κορυφαίος εκπρόσωπος της φιλοσοφικής ερμηνευτικής στον 20ό αιώνα, συνενώνοντας στο εσωτερικό του έργου του επιδράσεις προερχόμενες από την αρχαία ελληνική και την κλασική γερμανική φιλοσοφία, καθώς επίσης και από τη θεμελιώδη οντολογία του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Σημαντικότερο έργο του: "Αλήθεια και Μέθοδος" ("Wahrheit und Methode", 1960).