Βλαδίμηρος Οντογιέφσκι (1803-1869). Γεννήθηκε στη Μόσχα. Πρίγκιπας και από τους τελευταίους εκπροσώπους μιας από τις αρχαιότερες ρωσικές οικογένειες. Φίλος και θαυμαστής του Πούσκιν, συνεργάτης των Δεκεμβριστών, προικισμένος με ταλέντο και πνευματικότητα, είχε πλούσια φιλολογική και μουσική καλλιέργεια. Βλέπει την εποχή του με αρκετή θλίψη, αλλά και με φιλοσοφικό χιούμορ. Είναι πρωτότυπος στα ευρήματα και ελκυστικός αφηγητής. Σημαντικότερο έργο του οι "Ρωσικές νύχτες" (1844). Έγραψε επίσης αρκετά φανταστικά διηγήματα, όπως "Το κοσμόραμα", "Η σαλαμάνδρα" και το πρώτο ρωσικό ουτοπικό μυθιστόρημα με τον τίτλο "Το έτος 4338".

Νικολάι Γκόγκολ (1809-1852). Γεννήθηκε στο χωριό Σοροτσίντσι, στην Πολτάβα της κεντρικής Ουκρανίας. Η μητέρα του ήταν απόγονος Πολωνών γαιοκτημόνων και ο πατέρας του Κοζάκος, που είχε γράψει ορισμένα ποιήματα και θεατρικά έργα στα ουκρανικά και στα ρωσικά. Ο Γκόγκολ θεωρείται ο πατέρας του ρωσικού ρεαλισμού, το δε έργο του, με το λυρισμό, το χιούμορ και τη διεισδυτικότητά του, επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το 1828 πήγε στην πρωτεύουσα, Πετρούπολη, όπου τον περίμεναν αλλεπάλληλες απογοητεύσεις. Το πρώτο του βιβλίο, "Το ειδύλλιο" (1829), δέχτηκε αρνητικές κριτικές και η προσπάθειά του να γίνει ηθοποιός απέτυχε. Έγινε γνωστός με το βιβλίο "Ο επιθεωρητής" (1836) και η καθιέρωση ήρθε με τις "Νεκρές ψυχές" (1842), που τον έφεραν στην κορυφή των ρωσικών γραμμάτων. Άλλα έργα του είναι: "Το παλτό", "Το ημερολόγιο ενός τρελού", "Τάρας Μπούλμπα", "Η μύτη", "Τα παντρολογήματα", κ.ά.

Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του, Μιχαήλ Αντρέγεβιτς, ήταν στρατιωτικός γιατρός, Το 1838 γίνεται δεκτός στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών της Πετρούπολης, στην οποία έδωσε εξετάσεις διότι αυτό απαιτούσε ο πατέρας του, και χωρίζεται από τον αδελφό του. Ο Μιχαήλ Αντρέγεβιτς δολοφονείται το 1839 στο κτήμα της οικογένειας, στην επαρχία της Τούλα. Η δολοφονία του πατέρα Ντοστογέφσκι συνταράσσει τον Φιοντόρ. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α΄. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το 1857 νυμφεύεται τη Μαρία Ντμιτρίεβνα Ισάεβα, και το 1859, μαζί με τη σύζυγό του, λαμβάνουν την άδεια που τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ρωσία. Το 1859 εκδίδει στην Πετρούπολη μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία ,όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σ’ αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: "Ο παίχτης", "Οι αδερφοί Καραμαζώφ", "Έγκλημα και Τιμωρία", "Ο Ηλίθιος", "Οι δαιμονισμένοι". Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, "Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα", που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1881, ο Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογέφσκι υπέκυπτε σε αγνώστου αιτίας πνευμονική αιμορραγία. Ετάφη στο κοιμητήριο της μονής Αλεξάντερ Νιέφσκι, στην Πετρούπολη. Άλλα έργα του είναι τα μυθιστορήματα: "Ο φτωχόκοσμος", "Λευκές νύχτες", "Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι", "Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων", "Το υπόγειο". Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Ο Νικολάι Σεμένοβιτς Λέσκοφ (1831-1895) γεννήθηκε στη δυτική Ρωσία από σχετικά φτωχή οικογένεια. Στα δεκαπέντε του άρχισε να εργάζεται στο στρατολογικό γραφείο του Κιέβου, και σε αυτό το διάστημα διάβαζε πολύ, αποκτώντας εκτεταμένες γνώσεις για πολλά θέματα, με κυριότερο την ορθόδοξη θεολογία. Στο Κιέβο γνώρισε και παντρεύτηκε την Όλγα Βασίλιεβνα Σμιρνόβα, κόρη εμπόρου. Απέκτησαν δύο παιδιά, αλλά αργότερα η Όλγα κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική. Το 1857, ο Λέσκοφ και η οικογένειά του μετακόμισαν στη βορειοανατολική Ρωσία, όπου άρχισε να εργάζεται στην εταιρεία ενός βρετανού θείου του, ταξιδεύοντας σε όλη τη χώρα. Μετά από τρία χρόνια όμως, η εταιρεία ναυάγησε και ο Λέσκοφ άρχισε μια νέα καριέρα ως δημοσιογράφος, πρώτα στο Κιέβο και αργότερα στην Αγία Πετρούπολη, όπου και εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Ο Μόσχος" (1863). Το 1864, δύο χρόνια μετά το χωρισμό του από την Όλγα, ο Λέσκοβ γνώρισε την Κατερίνα Μπούμπνοβα, με την οποία απέκτησε ένα τρίτο παιδί, τον Αντρέι. Τον επόμενο χρόνο έγραψε το πιο γνωστό έργο του, τη "Μαίρη Μάκβεθ του Μτσενσκ" , το οποίο ενέπνευσε μια όπερα του Σοστάκοβιτς (1934). Υπήρξε παραγωγικότατος συγγραφέας, αλλά συχνά τα έργα του δεν είχαν απήχηση. Το 1875, απογοητευμένος από την αδιαφορία του λογοτεχνικού και πολιτικού κόσμου για τα έργα του, και έχοντας προβλήματα από τον ανεπίσημο γάμο του, έφυγε από τη Ρωσία για μια επίσκεψη στο Παρίσι. Εκεί βίωσε μια πνευματική κρίση που τον έστρεψε ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Άρχισε να αναπτύσσει μια μορφή πνευματικού χριστιανισμού παρόμοια με του Τολστόι, τον οποίο θαύμαζε πολύ. Χώρισε από την Μπούμπνοβα σε μια προσπάθεια να διάγει άγαμο βίο. Οι κριτικές του κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας προκάλεσαν νέες διαμάχες και απορρίψεις. Προς το τέλος της ζωής του ο Λέσκοφ απογοητευόταν όλο και περισσότερο, τόσο από τη μεταχείριση που αντιμετώπιζε όσο και από το ηθικό επίπεδο του ρωσικού λαού. Περιέγραψε θαυμάσια τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στις μεγάλες ιδιοκτησίες της τσαρικής Ρωσίας, την κραιπάλη που χαρακτήριζε τη ζωή πολλών μελών της αριστοκρατίας και τις δεισιδαιμονίες του ρωσικού λαού. Γνωστά έργα του είναι: "Ο καλλιτέχνης κομμωτής", "Λιέβσα", "Η ληστεία", "Ο σκοπός", "Ο στοιχειωμένος προσκυνητής".

Άντον Τσέχοφ (1860 - 1904): Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ ήταν Ρώσος συγγραφέας πολλών διηγημάτων, θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1860 στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ, στη νότια Ρωσία. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του και μεγάλωσε σε πολύ αυστηρό και θρησκευτικό περιβάλλον. Ο Τσέχωφ από την 6η τάξη του γυμνασίου αναγκάστηκε μόνος του να βγάζει το ψωμί του παραδίδοντας μαθήματα κατ' οίκον. Το 1879 μπαίνει στο ιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου της Μόσχας, το οποίο τελείωσε το 1884. Από τον καιρό της σπουδής του στο γυμνάσιο, ο Τσέχωφ άρχισε να γράφει χιουμοριστικές σκηνές, αφηγήσεις, μονόπρακτα. Από το 1880 τα έργα του αρχίζουν να δημοσιεύονται στα περιοδικά "Ξυπνητήρι", "Θεατής", "Μόσχα", "Φως και σκιά", "Θραύσματα" κ.ά. με το ψευδώνυμο Αντόσια Τσεχοντέ. Το 1884 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων "Τα παραμύθια της Μελπομένης". Το 1884-85 γράφει την ιατρική του διατριβή που δεν τελείωσε, εξαιτίας των ασχολιών του. Ως γιατρός βοηθούσε τους ανήμπορους και παρείχε τις ιατρικές υπηρεσίες του δωρεάν. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι: "Ο γλάρος", "Ο θείος Βάνιας", "Οι τρεις αδελφές", "Ο βυσσινόκηπος", "Στέππα" κ.ά. Πέθανε το 1904.

Ιβάν Μπούνιν (1870 - 1953): Ποιητής και πεζογράφος (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1933). Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και βιβλιοθηκάριος. Το 1929 μετανάστευσε στη Γαλλία, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του. Κύρια χαρακτηριστικά της πεζογραφίας του Μπούνιν είναι η πλούσια σε ιδιωματισμούς γλώσσα, η εκφραστικότητα και η μουσικότητα της περιγραφής. Τα πιο σημαντικά έργα του είναι: "Τα μήλα του Αντόνοφ (1900), "Το χωριό" (1910), "Ο κύριος από τον Άγιο Φραγκίσκο" (1916), "Οι θεριστές" (1925).

Ο Βαλέρι Γιακόβλεβιτς Μπριούσοφ (1873-1924) γεννήθηκε στη Μόσχα σε μια οικογένεια εμπόρων με προγόνους δουλοπάροικους. Πολύ νέος ακόμα, αποφάσισε να "εισαγάγει" τον συμβολισμό στη Ρωσία και να τεθεί επικεφαλής αυτού του λογοτεχνικού κινήματος. Έτσι, σε ηλικία 21 χρονών, εκδίδει μια μικρή ποιητική συλλογή με τον τίτλο "Ρώσοι συμβολιστές", που αποτελεί μια διακήρυξη πίστης στον συμβολισμό. Αλλά ο συμβολισμός του Μπριούσοφ εμπεριέχει και δυο βασικά στοιχεία της παρακμής: τον νιτσεϊκό ατομικισμό και τον αμοραλιστικό εστετισμό. Ο Μπριούσοφ ήταν πραγματικά αυτό που αποκαλούμε "τέρας μόρφωσης". Σπούδασε με πάθος τις πιο ποικίλες επιστήμες, καταβρόχθιζε όχι το ένα βιβλίο μετά το άλλο, αλλά τη μια βιβλιοθήκη μετά την άλλη. Ήταν πολύγλωσσος σε απίστευτο βαθμό: γνώριζε στην εντέλεια ένα σωρό γλώσσες όπως λατινικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, αρμενικά, σουηδικά, αραβικά, αρχαία αιγυπτιακά, ιαπωνικά... Δεν ήταν μόνο απίθανα ευρυμαθής, αλλά και τρομερά εργατικός. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου: έγραψε δράματα, μυθιστορήματα, νουβέλες, άρθρα λογοτεχνικής κριτικής, αλλά κυρίως ποίηση. Παράλληλα μετέφραζε αδιάκοπα: Βιργίλιο, Ρακίνα, Βεράρεν, Γκαίτε, Σαγιάτ Νόβα, Ουάιλντ, Λαφόργκ, Βερλαίν, Μέτερλινγκ, Ουγκώ, Πόε... Κατά το διάστημα 1904-1909, διευθύνει τον εκδοτικό οίκο "Σκορπιός". Ιδρύει τη λογοτεχνική επιθεώρηση "Ο Ζυγός", που υπήρξε το πιο πλούσιο λογοτεχνικό έντυπο της εποχής και όπου, από τα πρώτα κιόλας τεύχη, γράφει ο ίδιος σχεδόν όλα τα άρθρα χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα. Επιτέλους, ο Μπριούσοφ κερδίζει την τόσο ποθητή αναγνώριση. Ταλαντούχοι νεαροί ποιητές, σαν τον Αλέξανδρο Μπλοκ, γίνονται οπαδοί του. Ο Γκόρκι τον χαρακτηρίζει ως τον πιο καλλιεργημένο συγγραφέα της Ρωσίας και ο Γκουμίλεβ ως τον πιο Ευρωπαίο από όλους τους Ρώσους συγγραφείς. Το 1904, ο Μπριούσοφ εγκαταλείπει τον συμβολισμό. Η ποίησή του αποκτά μια κλασική μορφή όπου η τέλεια τεχνική δεν αργεί να καθηλωθεί σε έναν ψυχρό ακαδημαϊσμό. Το ίδιο συμβαίνει και με την πρόζα του. Γίνεται στόχος έντονων επιθέσεων. Οι ομότεχνοι του τον θεωρούν περισσότερο σαν ένα μαθηματικό, παρά σαν ποιητή, περισσότερο σαν έναν ικανότατο μάστορα, παρά σαν αληθινό δημιουργό. Η Μαρίνα Τσβετάγεβα τον αποκαλεί ειρωνικά "ήρωα της εργασίας και της θέλησης", ο Λεονίντ Αντρέγεφ δηλώνει πως οι στίχοι του έχουν την παγεράδα "ενός σκεπτόμενου πτώματος κατεψυγμένου στους είκοσι βαθμούς υπό το μηδέν". Το 1910, ο κριτικός Ιούλι Άκενβαλντ έγραψε ένα βιτριολικό άρθρο που συνοψιζόταν στη φράση: "Ο Μπριούσοφ; Είναι ο Σαλιέρι της σύγχρονης ποίησης!" Η σκληρή αυτή ετυμηγορία πλήγωσε βαθιά τον Μπριούσοφ. Το 1919, ο Βαλέρι Μπριούσοφ γίνεται μέλος του κομουνιστικού κόμματος και, από το 1919 ως το 1921, διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ρώσων Ποιητών.

Ιβάν Σμέλιοφ (1873 - 1950): Σημαντικός συγγραφέας. Κατέγραψε θαυμάσια τη ζωή και την ψυχολογία των χωρικών και μικροαστών καθώς και τα ήθη της ρωσικής γραφειοκρατίας. Το πρώτο του έργο, "Στους βράχους του Βαρλαάμ" (1897), απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής. Το έργο που τον καθιέρωσε είναι η νουβέλα "Το γκαρσόνι" (1911). Μετά την επανάσταση του 1917, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου παρέμεινε έως το τέλος της ζωής του. Άλλα έργα του είναι: "Η φοβισμένη σιωπή", "Το σταφύλι", "Μια εύθυμη ιστορία".

Μιχαήλ Ζοσένκο (1895 - 1958): Σατιρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πετρούπολη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης. Το πρώτο του βιβλίο, "Ιστορίες του Ναζάρ Ίλιτς" (1922), τον έκανε ευρύτερα γνωστό στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ανήκε στη λογοτεχνική ομάδα "Αδελφοί Σεραπιόν". Οι επίκαιρες σάτιρες καταλαμβάνουν σημαντική θέση στο έργο του Ζοσένκο. Συχνά ασχολείται με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μικρομπουρζουάδες στις νέες συνθήκες που προέκυψαν μετά την επανάσταση του 1917. Σαρκάζει την ανοησία, τη χυδαιότητα και τον εγωκεντρισμό των "ηρώων" του και προαναγγέλει μια κοινωνία όπου θα κυριαρχούν η φιλία, η αξιοκρατία, η αγάπη και ο πολιτισμός. Τα πιο γνωστά έργα του είναι: "Μισέλ Σινιάγκιν (1930), "Το μπλε βιβλίο" (1934), "Κερένσκι" (1937) και "Ταράς Σεφτσένκο" (1939).

Η Νίνα Μπερμπέροβα γεννήθηκε στην Πετρούπολη το 1901 από αστική οικογένεια. Από παιδί ακόμη, είχε αρχίσει να γράφει ποιήματα και πεζά. Ωστόσο, τα γεγονότα της Οκτωβριανής Επανάστασης και το κλίμα τρομοκρατίας που τα ακολούθησε, την ανάγκασαν να εγκαταλείψει την Πετρούπολη το 1922 μαζί με τον ποιητή Βλαντισλάβ Χοντάσεβιτς. Κατέφυγαν πρώτα στην Πράγα, έπειτα στο Βερολίνο και στη συνέχεια έζησαν για κάποιο διάστημα στο Σορέντο της Ιταλίας πριν καταλήξουν στο Παρίσι όπου έμειναν έως το 1950. Η ζωή στο Παρίσι ήταν δύσκολη για την Μπερμπέροβα, όπως και για όλους τους Ρώσους εμιγκρέδες της εποχής. Κουρασμένη από τον πόλεμο και τη φτώχεια, πήρε το πλοίο για τη Νέα Υόρκη, όπου η τύχη της άρχισε να αλλάζει. Έγινε καθηγήτρια ρωσικής λογοτεχνίας στα πανεπιστήμια του Γέιλ και του Πρίνστον και με την επανέκδοση των έργων της στα γαλλικά από το 1985 και μετά, άρχισε να γίνεται γνωστή στο ευρύ κοινό. Πέθανε το 1993 στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Έργα της: "Η σαγήνη", "Το βιβλίο της ευτυχίας", "Στη σκιά μιας άλλης", "Αυτά τα γράμματα είναι δικά μου", κ.ά.