"... Η συντριβή ονείρων και οραμάτων, δημιούργησε την ανάγκη ενός παραμυθητικού, λυτρωτικού τραγουδιού για τα πάθη της ψυχής, του έρωτα, της κοινωνίας και της α-κοινωνικής, σκληρής πραγματικότητάς μας.
Μέσα στον ευρύ κύκλο αυτής της ανάγκης, ο κύκλος των ρεμπέτικων τραγουδιών ήταν ιδιαίτερης ευαισθησίας, καταγγελτικότητας, νοσταλγίας και δραματουργίας· που, στην αρχή της μουσικής και τραγουδοποιητικής λειτουργίας της, εκφράστηκε συντεχνιακά και μυητικά ως "εκκλησία" πόνου και διαμαρτυρίας, στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, στη Βόρεια Ελλάδα, παντού. Κυρίως σε χώρους λαϊκής μουσικής ψυχαγωγίας και παραμυθίας..." (Σταύρος Ξαρχάκος)
"...Και είναι πολύ σημαντικές όλες οι αφηγήσεις, γιατί ο Μπίνης ζει τα πάντα όχι απλώς έντονα, αλλά ακραία έντονα. Και τα αναθυμάται όλα με ειλικρίνεια, με αυτοκριτική διάθεση και με νοσταλγία. Ευθύς, βαρύς, αυστηρός, άλλοτε τρυφερός κι άλλοτε ωμός και απροκάλυπτος, θα δυσαρεστήσει και θα ξεβολέψει όσους καυχώνται ότι τα ξέρουν όλα για το ρεμπέτικο. ...Γιατί ο Μπίνης είναι αυθεντικός, δεν είναι γιαλαντζί. Γιατί η ταύτισή του με το ρεμπέτικο τραγούδι είναι πλήρης. Γιατί έχει πει καταπληκτικά τραγούδια που του τα πέρασαν οι σπουδαιότεροι δημιουργοί. Γιατί κράτησε μαγαζιά. Γιατί υπερασπίστηκε με σθένος το λαϊκό τραγούδι. Γιατί συνεργάστηκε με τους καλύτερους μουσικούς. Γιατί έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του χαρακτηριστικού ύφους της ρεμπέτικης ερμηνείας, που υποχωρούσε στο τέλος της δεκαετίας του '40 και στην αρχή της δεκαετίας του '50. Και βεβαίως, γιατί δεν άφησε το πάλκο ποτέ!..." (Στέλιος Ελληνιάδης)