Αυτή η παραστατική και διδακτική αναδρομή στην ιατρική του παρελθόντος μας οδηγεί στην Αρχαιότητα (στην Ελλάδα, τη Ρώμη, το Βυζάντιο και στη Βιβλική ιατρική), τότε που η επιστήμη της ιάσεως γνώρισε μια μακρά περίοδο ακμής και προόδου. Η εξιστόρηση αρχίζει με την πρώιμη φάση της ελληνικής ιατρικής, απαριθμούνται οι αρχαιότερες σχετικές μαρτυρίες από την Κρητομυκηναϊκή εποχή και γίνεται λόγος για τους ομηρικούς γιατρούς που ήταν ταυτόχρονα θεραπευτές τραυμάτων, στρατιωτικοί γιατροί και πολεμιστές. Έτσι γνωρίζουμε ότι ο Ασκληπιός, αρχηγέτης των Ελλήνων γιατρών, ίσως ήταν ιστορικό πρόσωπο, πάντως η ράβδος του με το φίδι αποτελεί ακόμη και σήμερα το σύμβολο των γιατρών. Ο μέγας Ιπποκράτης απέκτησε τη διαρκέστερη φήμη από οποιονδήποτε άλλον γιατρό στον κόσμο. Αργότερα οι Αλεξανδρινοί έδωσαν νέα ώθηση στις ιατρικές μελέτες. Στη Ρώμη η ιατρική διείσδυσε για πρώτη φορά με τους Έλληνες σκλάβους-γιατρούς, και μετά τη διαίρεση του ρωμαϊκού κράτους βρήκε νέα πατρίδα στο Βυζάντιο. Το βιβλίο κλείνει με την παρουσίαση της ιατρικής στη Βίβλο και το Ταλμούδ, με τέτοια πληρότητα χρονολογιών και γεγονότων, ώστε η ανάγνωσή του προσφέρει πραγματικό θησαυρό γνώσεων στον κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη.