Η "Ποιητική" του Αριστοτέλη ανήκει, χωρίς αμφιβολία, στα ευνοημένα κείμενα, αν αναλογιστούμε ότι στην περίπου ανύπαρκτη υπομνηματιστική παράδοση της χώρας μας γνώρισε ήδη από νωρίς (1937) έγκυρο ερμηνευτικό σχολιασμό εκ μέρους ενός φιλολόγου του διαμετρήματος του Ιωάννη Συκουτρή. Το φαινόμενο δεν είναι χωρίς σημασία, αν το αντιμετωπίσουμε συγκριτικά με άλλες χώρες που έχουν πλούσια υπομνηματιστική παραγωγή. Στη Γερμανία λ.χ. αναγγέλθηκε η κυκλοφόρηση μιας σχολιασμένης έκδοσης της «Ποιητικής» ύστερα από ερευνητικό διάλειμμα εβδομήντα ετών, ενώ στη Γαλλία η ραγδαία πρόοδος στη λογοτεχνική θεωρία μετά το 1960 αποτέλεσε το έναυσμα για την ενασχόληση με τη θεμελιώδη πραγματεία του Σταγιρίτη φιλοσόφου. Καλύτερα είναι τα πράγματα στον αγγλοσαξωνικό χώρο, όπου σε διάστημα μιας δεκαετίας δημοσιεύθηκαν στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα δύο θεμελιώδη υπομνήματα, ενώ στην Ιταλία παρατηρείται κατά τις τελευταίες δεκαετίες αξιόλογη παραγωγή στον τομέα αυτόν. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)