Ο Πάρις Τακόπουλος είναι περισσότερο άγνωστος ως συγγραφεύς της "Κενής Διαθήκης" και του δεύτερου τόμου της, "Απορία προς τα έθνη", παρά σαν κριτικός θεάτρου. Τι κι αν δεν σταμάτησε να γράφει κριτικές, από μετανηπιακής ηλικίας, με μερικά μόνο διαλείμματα, εις εποχάς θεομηνιών, οπότε προτιμούσε να δένει την σιωπή του! Τα δεύτερα κριτικά του σημειώματα -πλην όσων είδαν το κατοχικό σκότος, ιεροκρυφίως, σε δικά του ιδιόχειρα αντιστασιακά περιοδικά, γραμμένα σε ώρες συσκοτισμού- δημοσιεύθηκαν στην "Ελληνική Δημιουργία" του Σπύρου Μελά το 1949, με τα ψευδωνυμικά αρχικά του Π.Ο.Τ., ως ανταποκρίσεις του επί παντός καλλιτεχνικού επιστητού στο Λονδίνο. Οι πρώτες δύο θεατρικές κριτικές του, δημοσιεύθηκαν στην νέα "Εκλογή" της Ελένης Βλάχου. Μετά τη δεύτερη κριτική δεν υπήρξε τρίτη. Του ιδικού του κριτικού ταλέντου, μη εκτιμηθέντος επαρκώς, εξακολούθησε να εκδίδεται από τον Ίκαρο, ποιητικώς και μυθιστορηματικώς ("Κλεινόν Άστυ" και "Αποστάται" μέχρι το σωτήριον, ειδικά γι' αυτόν, έτος '66, οπότε συνεργάστηκε με τα επανεκδοθέντα "Νέα Ελληνικά" του Ηρακλή και Ρένου Αποστολίδη, για να συνεχίσει το κριτικό του έργο ανενόχλητος, για ένα ολόκληρο χρόνο. Αυτές οι τακτικές κριτικές του, δεν του αύξησαν πολύ την δημοτικότητα στο χώρο του Θεάτρου, ίσως γιατί ήσαν περισσότερο ενοχλητικές, από το εκρηκτικό γέλιο του. Το 1974 πήρε την εκδίκησή του από την Ελένη Βλάχου, όταν του ανέθεσε εν λευκώ την καλλιτεχνική διεύθυνση της Καθημερινής. Η συνεργασία του ήταν κι αυτή μάλλον σύντομη, γιατί κράτησε όσο και η εν λευκώ εντολή (Cherchez les femmes). Έκτοτε γράφει ανελλιπώς, θα έλεγε κανείς μετά μανίας, στα κενά που του επιτρέπουν οι έμμετρες ή πεζές "Κενές Διαθήκες" του, θεατρικές κριτικές, επιτιθέμενος μανιωδώς κατά πασών των κακών μεταφράσεων, οι οποίες ομολογουμένως είναι περισσότερες από τις "κακές" κριτικές του. Ακολούθησαν τα "Κριτικά", το 2002, καλύπτοντας κριτικές του έως το 1990. Τα "Κριτικά", του διαδέχθηκαν οι 2 τόμοι των "Θεατρικών" του από τα Ελληνικά Γράμματα. Κατά τα άλλα ο Πάρις Τακόπουλος συνεχίζει την συγγραφή του πεντηκοστού θεατρικού του έργου, και την "Απόκρυφη Δευτέρα Απορία του", τον τρίτο τόμο της "Κενής Διαθήκης" του, ο οποίος θα προηγηθεί του επερχομένου τετάρτου. Τα υπόλοιπα είναι πάλι κριτική, ίσως γιατί αυτός δεν σκοπεύει σαν τον Σεφέρη να ξαναδέσει τη σιωπή του.

Η Έλλη Σολομωνίδη Μπαλάνου γεννήθηκε στο Ψυχικό. Η οικογένεια του πατέρα της ήταν από τη Σμύρνη και της μητέρας της από την Κωνσταντινούπολη. Η Έλλη άρχισε να ζωγραφίζει προτού ακόμα μάθει να γράφει. Μόλις τελείωσε το Αρσάκειο, μπήκε στη σχολή Καλών Τεχνών -στην τάξη του Μόραλη- απ' όπου βγήκε σύντομα για οικονομικούς λόγους. Μετά τη διακοπή των σπουδών της, δουλεύει ως μακετίστα και ως σχεδιάστρια σε γραφείο διακοσμήσεως εσωτερικών χώρων και αργότερα στο σχεδιαστήριο της ΕΡΤ, ενώ παράλληλα φοιτά στη σχολή Δοξιάδη, στο Τμήμα Σκηνογραφίας με δασκάλους της τον Τσαρούχη, τον Τάσσο και Βασιλείου και τελειώνει και τις σπουδές της στο Γαλλικό, όπως και στο Ιταλικό Ινστιτούτο, από το οποίο παίρνει υποτροφία για μαθήματα Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια. Από το 1960 έως το 1993, σκηνογραφεί 14 έργα κυρίως στην Λυρική, στου Ευαγγελάτου και στο Ελεύθερο θέατρο. Από το '61 αρχίζει η συνεργασία της με τη "Μεσημβρινή" και τις "Εικόνες" της Ελένης Βλάχου, ως σκιτσογράφος καλλιτεχνικών σελίδων τους, όπου και παραμένει ως το '67, όταν διακόπτεται η έκδοσή τους λόγω Δικτατορίας. Η Ελένη Βλάχου την προσλαμβάνει το 1974 μετά την επανέκδοση της "Καθημερινής", και εκεί εργάζεται μέχρι σήμερα ανελλιπώς, καλύπτοντας όλα τα καλλιτεχνικά γεγονότα της Αθήνας. Το 1988 εκδόθηκε σε πολυτελή τόμο το βιβλίο της "30 χρόνια σκίτσα".