"Έχετε κάνει ψυχανάλυση; Τι σας είπε ο ψυχαναλυτής σας;" "Συμφώνησε μαζί μου, ότι χρειάζομαι θεραπεία. Πιστεύει επίσης ότι η αμοιβή του είναι λογική..." Παρά τη διάσημη αυτή ατάκα, ο Γούντι Άλεν δηλώνει πως δεν πρέπει να συγχέεται με τους ήρωές του. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που του αρέσει να βολτάρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζει μια φυσιολογική ζωή, κοιμάται νωρίς, είναι πειθαρχημένος και σε γενικές γραμμές λειτουργεί καλά. Και ίσως να μην είχαμε ακούσει ποτέ γι' αυτόν, αν ήταν λίγο πιο επιμελής μαθητής... Αφού τον έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και από το Σίτι Κόλετζ, ο Γούντι Άλεν άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Έγραφε κείμενα για διάφορους κωμικούς, ώσπου αποφάσισε να γίνει κωμικός ο ίδιος. Το 1964 εμφανιζόταν σε κάποιο κλαμπ της Νέας Υόρκης, όταν έγραψε το σενάριο για το "What's New Pussycat?" (Χαρέμι για Δύο), που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Το 1969 γύρισε την πρώτη δική του ταινία, το Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα. Από τότε δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει, να αιφνιδιάζει και συχνά να προκαλεί ανεξέλεγκτους σπασμούς γέλιου με μια εντυπωσιακή παραγωγή που ξεπερνά τις τριάντα ταινίες. Ανάμεσά τους οι "Μπανάνες", "Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ", "Ο Ειρηνοποιός", "Ο Νευρικός Εραστής", "Μανχάταν", "Σεξοκωμωδία Θερινής Νύχτας", "Ο Ατσίδας του Μπρόντγουεϊ", "Ζέλιγκ", "Οι Χάνα και οι Αδερφές της", "Το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου", "Μέρες Ραδιοφώνου", "Σεπτέμβρης", "Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ", "Μυστηριώδεις Φόνοι στο Μανχάταν", "Ακαταμάχητη Αφροδίτη", "Όλοι Λένε Σ' Αγαπώ", "Διαλύοντας τον Χάρι", "Η Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού" και "Παίζοντας στα Τυφλά". Έχει επίσης γράψει τρία θεατρικά, "Μην Πίνετε το Νερό", "Ωραίος και Σέξι" (που μετέφερε και στον κινηματογράφο) και "The Floating Lightbulb", έχει εμφανιστεί σε δικά του έκτακτα τηλεοπτικά προγράμματα, και συνεργαζόταν για χρόνια με το New Yorker και άλλα έντυπα. Το έργο του πέρασε στην ιστορία του κινηματογράφου, λατρεύτηκε εξίσου από διανοούμενους και εκατομμύρια απλών θεατών και για την ανάλυσή του έχουν ξοδευτεί ποταμοί μελάνης από την κριτική, ωστόσο ο ίδιος φαίνεται να το αντιμετωπίζει εξαιρετικά προσγειωμένα: "Δεν θέλω να μείνω αθάνατος με το έργο μου. Θέλω να μείνω αθάνατος με το να μην πεθάνω". Παρά την τεράστια φήμη του και την καθολική αναγνώρισή του ως ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του καιρού μας, ο Γούντι Άλεν παραμένει ένας αξιολάτρευτα συνεσταλμένος άνθρωπος που αισθάνεται άβολα με τη διασημότητα, αν μπορούσε θα 'θελε να 'ναι κάποιος άλλος και τις Δευτέρες παίζει πάντα, όπως και πριν από τριάντα χρόνια, κλαρινέτο με την ορχήστρα του σ' ένα μικρό τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης.

O Τζων Aπντάικ (1932-2009) γεννήθηκε στο Σίλινγκτον της Πενσιλβανίας. Σπούδασε στο Χάρβαρντ και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ράσκιν της Oξφόρδης, στην Αγγλία. Από το 1955 ως το 1957 υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας "The New Yorker", όπου δημοσίευσε διηγήματα, ποιήματα και βιβλιοκριτικές. Μετά το 1957 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Μασαχουσέτη. Έγινε γνωστός ως ο συγγραφέας του καθημερινού αμερικανού της μεσαίας τάξης, με το μυθιστόρημά του "Rabbit, Run", το 1960, με ήρωα έναν 26χρονο πρώην παίκτη του μπάσκετ στο Λύκειο, τον Harry 'Rabbit' Angstrom, και τις προσπάθειές του να ξεφύγει από έναν συμβατικό γάμο και τη ρουτίνα μιας δουλειάς που δεν τον ενδιαφέρει. Ο ίδιος ήρωας εμφανίζεται και στα επόμενα βιβλία της τετραλογίας, "Rabbit Redux", 1971, "Rabbit is Rich", 1981, "Rabbit at Rest", 1990, καθώς και στο "Rabbit Remembered", 2001, από τα οποία το δεύτερο και το τρίτο τιμήθηκαν με το βραβείο Pulitzer. Ο Απντάικ εξέδωσε, συνολικά, περισσότερα από εξήντα βιβλία, μεταξύ των οποίων είκοσι οκτώ μυθιστορήματα -με τελευταίο τον "Τρομοκράτη"/"Terrorist", το 2006-, δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων, δέκα βιβλία με δοκίμια κριτικής και προσωπικά κείμενα και δέκα ποιητικές συλλογές. Τα μυθιστορήματά του τιμήθηκαν με τα βραβεία Πούλιτζερ, Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, Βραβείο Αμερικανικού Βιβλίου και Εθνικό Βραβείο Βιβλιοκριτικών, ενώ το μυθιστόρημά του "Οι μάγισσες του Ίστγουικ" (1984), μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζορτζ Μίλερ το 1987 -με πρωταγωνιστές τους Τζακ Νίκολσον, Σερ, Μισέλ Πφάιφερ και Σούζαν Σάραντον- και διασκευάστηκε σε μιούζικαλ για το θέατρο. Πέθανε στο Ντάνβερς της Μασαχουσέτης τον Ιανουάριο του 2009, σε ηλικία 76 ετών, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.

Η Μάργκαρετ Άτγουντ γεννήθηκε στην Όταβα του Καναδά το 1939. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο βόρειο Οντάριο και το Κεμπέκ, κι άρχισε να γράφει σε ηλικία πέντε χρόνων "διδακτικά θεατρικά έργα, ποιήματα, εικονογραφημένες ιστορίες κι ένα ημιτελές μυθιστόρημα". Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Τορόντο και πήρε το Masters στο Radcliff College, ταξίδεψε πολύ και άλλαξε διάφορα επαγγέλματα-ταμίας, σερβιτόρα, σύμβουλος κατασκηνώσεων, λέκτορας της αγγλικής λογοτεχνίας, και τέλος συγγραφέας. Εκτός από καθιερωμένη ποιήτρια, η Μάργκαρετ Άτγουντ είναι σήμερα η διασημότερη πεζογράφος και κριτικός του Καναδά. Έχει γράψει περισσότερα από 40 μυθιστορήματα, ποιήματα, παιδικά βιβλία και δοκίμια. Κατά τη διάρκεια της συγγραφικής της καριέρας έχει βρεθεί υποψήφια ή έχει τιμηθεί με αμέτρητα βραβεία στον Καναδά και στο εξωτερικό, όπως το βραβείο Premio Mondello (1997), το Commonwealth (1987, 1994), το Booker (1989, 1996, 2000, 2003, 2005, 2007), και το Orange (2001, 2004). "Η φαγώσιμη γυναίκα", το πρώτο της μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε το 1969 (ελλ.: εκδ. Γράμματα). Ακολούθησε το "Surfacing/Ανάδυση", το 1972 (εκδ. Εστία), και "Η διπλή ζωή της Τζόαν Φόστερ" το 1976 (εκδ. Γράμματα). Στη χώρα μας κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα: "Η ιστορία της πορφυρής δούλης", "Η κλέφτρα κίσσα", "Μάτι γάτας", "To άλλο πρόσωπο της Γκρέις", "Ο τυφλός δολοφόνος", βραβείο Booker 2000, "Όρυξ και Κρέικ", η εκ νέου διήγηση του μύθου της Πηνελόπης και του Οδυσσέα με τίτλο "Πηνελοπιάδα", και το αυτοβιογραφικό δοκίμιο "Συνομιλώντας με τους νεκρούς". Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες πεζογράφους και κριτικούς του Καναδά. Σήμερα ζει στο Τορόντο με το σύντροφό της, το συγγραφέα Γκρέιμι Γκίμπσον.

Ο Τσινούα Ατσέμπε γεννήθηκε το 1930 και μεγάλωσε σε μια χριστιανική οικογένεια ευαγγελιστών στο χωριό Ογκίντι, από τα πρώτα κέντρα του αγγλικανικού ιεραποστολικού έργου στη χώρα των Ίμπο, στην ανατολική Νιγηρία. Σπούδασε ιατρική και λογοτεχνία και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται στο ραδιόφωνο. Η καριέρα του τερματίστηκε ξαφνικά το 1966, όταν παραιτήθηκε από τη θέση του κατά τη διάρκεια των εθνικών αναταραχών και των σφαγών που οδήγησαν στον Πόλεμο της Μπιάφρα. Μόλις που κατάφερε να γλιτώσει τη σύλληψη από ένοπλους ομοσπονδιακούς στρατιώτες που προφανώς θεωρούσαν ότι το μυθιστόρημά του "A Man of the People" (1966), αποδείκνυε την εμπλοκή του στο πρώτο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Νιγηρία. Η ακαδημαϊκή του καριέρα ξεκίνησε το 1967 στο Πανεπιστήμιο της Νιγηρίας, όπου το 1985 ανακηρύχΘηκε επίτιμος καθηγητής. Δίδαξε επίσης στα πανεπιστήμια της Μασαχουσέτης και του Κονέκτικατ. Έλαβε πάνω από είκοσι τιμητικά διδακτορικά από πανεπιστήμια της Βρετανίας, των ΗΠΑ, του Καναδά και της Νιγηρίας. Το 1987 του απονεμήθηκε το ανώτερο βραβείο που μπορεί να λάβει κανείς στη Νιγηρία για τα πνευματικά του επιτεύγματα. Έγραψε μυθιστορήματα, δοκίμια και παιδικά βιβλία. Το "Τα πάντα γίνονται κομμάτια" ("Things Fall Apart"), το πρώτο του μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε το 1958. Έκτοτε τα έργα του πούλησαν περισσότερα από οκτώ εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκαν σε τουλάχιστον σαράντα πέντε γλώσσες. Ακολούθησαν τα βιβλία: "No Longer At Ease" (1960), "Arrow of God" (1964) -βραβείο Jock Campbell/New Statesman Prize for African writing-, και το "A Man of the People" (1966). Το βιβλίο του "Anthills of the Savannah" ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker McConnell το 1987. Η συλλογή ποιημάτων του με τίτλο "Beware Soul Brother" κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1972. Μετά από ένα αυτοκινητικό ατύχημα στο Λάγος της Νιγηρίας, το 1990, το οποίο προκάλεσε παράλυση των κάτω άκρων του, έζησε μόνιμα στις ΗΠΑ, όπου δίδαξε αφρικανικές σπουδές στο Κολέγιο Μπαρντ της Ν. Υόρκης και στο Πανεπιστήμιο Μπράουν (David and Marianna Fisher University Professor of Africana Studies, 2009). Το 2007 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Booker (Man Booker International Prize) για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης στις 21 Μαρτίου 2013, σε ηλικία 82 ετών. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά.

Η Κρίστα Βολφ γεννήθηκε το 1929 στο Λάντσμπεργκ της Ανατολικής Γερμανίας. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Σπούδασε γερμανική φιλολογία στην Ιένα και τη Λειψία. Εργάστηκε ως επιστημονική συνεργάτιδα σε διάφορα περιοδικά. Το 1963 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της "Ο μοιρασμένος ουρανός", που κέρδισε το βραβείο "Χάινριχ Μαν" της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Γ.Λ.Δ. Είναι μία από τις σπουδαιότερες συγγραφείς της γενιάς της. Έχει τιμηθεί με τα λογοτεχνικά βραβεία Τέοντορ Φοντάνε, Γκέοργκ Μπύχνερ, το 1980 και Βίενερ Σταατσπρέις, το 1985. Τα έργα της, τόσο τα δοκίμια όσο και τα μυθιστορήματα, έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Άλλα έργα της είναι τα εξής: "Μήδεια" (που κυκλοφορεί επίσης από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη), "Σκέψεις για την Κρίστα Τ.", "Παιδικά μοτίβα", "Κανένας τόπος πουθενά", "Συνεχής προσπάθεια", κ.ά.

H Nαντίν Γκόρντιμερ, κόρη Eβραίων μεταναστών ρωσικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1923 στο Σπρινγκς, μια πολίχνη δίπλα στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Nότιο Aφρική. Άρχισε να γράφει από την ηλικία των εννέα χρόνων και στα δεκαπέντε της δημοσίευσε το πρώτο της διήγημα. H πρώτη της συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Face to face" ("Πρόσωπο με πρόσωπο") δημοσιεύτηκε το 1949. Aκολούθησαν άλλες οκτώ συλλογές διηγημάτων και δέκα μυθιστορήματα -δύο από αυτά, το "A sport of nature", 1987 ("Mια ιδιοτροπία της φύσης") και το "My son' s story",1990 ("H ιστορία του γιου μου") κυκλοφόρησαν στα ελληνικά από τις Eκδόσεις Kαστανιώτη- στα οποία φαίνεται έντονα η αντίθεσή της στο τότε ρατσιστικό καθεστώς της πατρίδας της. Mε το μυθιστόρημά της "The Conservationist" ("O συντηρητής") κέρδισε το Bραβείο Mπούκερ το 1974. Tο 1991 η Γκόρντιμερ τιμήθηκε με το Bραβείο Nόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της.

Ο Γκύντερ Γκρας γεννήθηκε το 1927 στην ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ, το σημερινό Γκντανσκ της Πολωνίας, από πατέρα Γερμανό και μητέρα Πολωνέζα. Για να ξεφύγει από τα ασφυκτικά πλαίσια της "καθολικής μικροαστικής οικογένειάς του", όπως έχει πει ο ίδιος, προσελήφθη στα 15 του χρόνια στην Κρατική Υπηρεσία Εργασίας και δύο χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1944, κατατάχθηκε στα διαβόητα Waffen SS, όπως εξομολογήθηκε στην (πρόσφατη) αυτοβιογραφία του. Τον Μάρτιο του 1945, υπηρετώντας στη 10η Μεραρχία των Panzer SS, ο Γκρας τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε από τους Αμερικανούς. Μετά τον πόλεμο έκανε διάφορες δουλειές, από ανθρακωρύχος ως λιθοξόος. Φοίτησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντύσελντορφ και στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών του Βερολίνου, όπου σπούδασε γλυπτική και γραφιστική και έζησε λίγα χρόνια στο Παρίσι ερχόμενος σε επαφή με λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1956 ο Γκρας έκανε την πρώτη λογοτεχνική του εμφάνιση με μια συλλογή ποιημάτων. Μετά τον πόλεμο, ο Γκρας δραστηριοποιήθηκε στο πλαίσιο της "Ομάδας 47" -μαζί με τον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ, τον Μάρτιν Βάλζερ, τον Ζίγκφριντ Λεντς, την Ίνγκεμπορ Μπάχμαν, κ.ά.- μια ομάδα διανοούμενων που κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν το πρόβλημα της συλλογικής συνείδησης στη μεταναζιστική Γερμανία. Απέκτησε παγκόσμια φήμη με την "Τριλογία του Ντάντσιχ": "Το τενεκεδένιο ταμπούρλο" (1959, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Φόλκερ Σλέντορφ, είκοσι χρόνια αργότερα), "Γάτα και ποντίκι" (1961), "Σκυλίσια χρόνια" (1963). Ακολούθησαν μεταξύ άλλων "Ο Μπουτ, το ψάρι" (1979), "Δυσοίωνα κοάσματα (1992), "Ένα ευρύ πεδίο" (1995), "Ο αιώνας μου" (1999), "Σαν τον κάβουρα" (2002) και φυσικά η αυτοβιογραφία του "Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι" (2006). Σε όλη την πορεία του παρέμεινε -και παραμένει- έντονα πολιτικοποιημένος, υποστηρίζοντας το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών τη δεκαετία του 1960 (υπήρξε σύμβουλος του Βίλι Μπραντ), φιλειρηνιστής με πύρινα άρθρα στον Τύπο εναντίον των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία και της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, αλλά και κατά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, μεταξύ άλλων. Το 1999 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. (φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)

Ο Πωλ Θέροου γεννήθηκε στο Μέντφορντ της Μασαχουσέτης των Ηνωμένων Πολιτειών, το 1941. Το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο "Waldo", εκδόθηκε το 1967. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα: "The Family Arsenal", "Picture Palace", "The Mosquito Coast", "O-zone", "Millroy the Magician", "My Secret History", "Dr. Slaughter", "My Other Life", "Kowloon Tong", "Hotel Honolulu", "Blinding Light". Έγραψε επίσης τα ταξιδιωτικά βιβλία "Riding the Iron Rooster", "The Great Railway Bazaar", "The Old Patagonian Express", "Dark Star Safari", "Fresh Air Fiend". Τα μυθιστορήματα "The Mosquito Coast" και "Dr. Slaughter" έγιναν με επιτυχία ταινίες στον κινηματογράφο. Ο Πωλ Θέροου δημοσιεύει αρκετά συχνά άρθρα του στα περιοδικά "Talk" και "Men's Journal" και ήταν αρχισυντάκτης του τόμου "The Best American Travel Writing", τον Οκτώβριο του 2001. Μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στο Cape Cod και τα νησιά της Χαβάης, όπου ασχολείται επαγγελματικά με τη μελισσοτροφία.

O συγγραφέας, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Xανίφ Kιουρέισι γεννήθηκε το 1954 και μεγάλωσε στο Kεντ, από πατέρα Πακιστανό ινδικής καταγωγής. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου. Tο 1981 κέρδισε το βραβείο George Devine για το θεατρικό έργο "Περίχωρα" ("Outskirts"). Tο 1984 έγραψε το σενάριο της ταινίας "Ωραίο μου πλυντήριο" ("My Beautiful Laundrette"), με σκηνοθέτη τον Στήβεν Φρίαρς. Aκολούθησε το σενάριο "O Σάμυ και η Pόζυ κάνουν έρωτα" ("Sammy and Rosie Get Laid"), με τον ίδιο σκηνοθέτη. O ίδιος ο Kιουρέισι σκηνοθέτησε το σενάριό του με τίτλο "Tο Λονδίνο με σκοτώνει" ("London Kills Me"). Tο μυθιστόρημα "O Bούδας των προαστίων" ("The Buddha of Suburbia") κέρδισε το 1990 το βραβείο Whitbread για το καλύτερο πρώτο μυθιστόρημα. Tο δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο "Tο μαύρο άλμπουμ" ("The Black Album") εκδόθηκε το 1995. Tην ίδια χρονιά εξέδωσε σε συνεργασία με τον Jon Savage το "Bιβλίο της ποπ των εκδόσεων Faber". Tο 1997 κυκλοφόρησε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Έρωτας σε γαλάζια εποχή" ("Love in a Blue Time"), από την οποία το διήγημα "Ο γιός μου ο φανατικός" ("My Son the Fanatic") μεταφέρθηκε την επόμενη χρονιά στο σινεμά. Aκολούθησε το τρίτο του μυθιστόρημα, "Οικειότητα" ("Intimacy", ελλ. μτφρ. "Oικείες απιστίες", εκδ. Kαστανιώτη 1999), η συλλογή διηγημάτων "Mεσάνυχτα όλη μέρα" ("Midnight All Day", εκδ. Καστανιώτη 2000), το μυθιστόρημα "Το χάρισμα του Γκάμπριελ" ("Gabriel's Gift", εκδ. Καστανιώτη 2002) η συλλογή διηγημάτων "Το σώμα και άλλες επτά ιστορίες" ("The Body and Seven Stories", εκδ. Καστανιώτη 2004) και το μυθιστόρημα "Κάτι έχω να σας πω" ("Something to Tell You", εκδ. Καστανιώτη 2009). Στα αγγλικά έχουν εκδοθεί, ακόμη, η συλλογή δοκιμίων "Όνειρα και μηχανορραφίες: στοχασμοί για τη γραφή και την πολιτική" ("Dreaming and Scheming: Reflections on Writing and Politics", 2002) και το αυτοβιογραφικό αφήγημα για τον πατέρα του "Το αυτί μου στην καρδιά του" ("My Ear at his Heart", 2004). Το 2008 του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος Commander of the Order of the British Empire (CBE).

Ο Κλαούντιο Μάγκρις γεννήθηκε στην Τεργέστη το 1939. Είναι καθηγητής γερμανικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τεργέστης και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας "Corriere della Sera". Έχει μεταφράσει στα ιταλικά Κλάιστ, Ίψεν, Σνίτσλερ, Μπύχνερ και έχει γράψει μελέτες για το έργο των Κάφκα, Μούζιλ, Χόφμανσταλ, Λούκατς, Γιόζεφ Ροτ, Ρίλκε, Σβέβο, Κανέτι, Σίνγκερ και άλλων. Ο "Δούναβης", το κορυφαίο έργο του, κυκλοφόρησε το 1986. Τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ξένου δοκιμίου στη Γαλλία το 1990, με το ευρωπαϊκό βραβείο Erasmus, στην Ολλανδία, το 2001, για τη συμβολή του στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, με το βραβείο Principe de Asturias de las Letras (το ισπανόφωνο Νόμπελ), τo 2004, και με το Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών, το 2009.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες γεννήθηκε το 1928 στην Αρακατάκα, ένα παραλιακό χωριό της Κολομβίας, όπου μεγάλωσε κοντά στους παππούδες του από τη μεριά της μητέρας του. Το 1947 άρχισε στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά τις σπουδές του στα νομικά και τις πολιτικές επιστήμες και τον ίδιο χρόνο η εφημερίδα Ελ Εσπεκταδόρ δημοσίευσε το πρώτο διήγημά του με τίτλο "Η τρίτη παραίτηση". Το 1948 μετακόμισε στην Καρταχένα των Δυτικών Ινδιών κι εκεί άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Ελ Ουνιβερσάλ". Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Αμερική και την Ευρώπη. Το πρώτο μυθιστόρημά του, "Τα νεκρά φύλλα", εκδόθηκε το 1955 και ακολούθησαν τα έργα "Κακιά ώρα", "Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει" και "Η κηδεία της μεγάλης μάμα". Το 1967 κυκλοφόρησε το έργο "Εκατό χρόνια μοναξιά", μυθιστόρημα που αποκόμισε αμέσως τις θετικότερες κριτικές και κέρδισε το αναγνωστικό κοινό, καθιερώνοντας έτσι τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας. Στο τεράστιο έργο του, που το 1982 του χάρισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, συμπεριλαμβάνονται και τα μυθιστορήματα: "Το φθινόπωρο του Πατριάρχη", "Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου", "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας", "Δώδεκα διηγήματα περιπλανώμενα" και "Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων". Επίσης, έχει γράψει άρθρα σε περιοδικά, βιβλία με διηγήματα και κινηματογραφικά σενάρια.

O Άρθουρ Μίλλερ (Οκτώβριος 1915 - Φεβρουάριος 2005), θεωρείται από τους μεγαλύτερους δραματουργούς του εικοστού αιώνα. Πολέμιος του μακαρθισμού στις ΗΠΑ και συγγραφέας με προοδευτικές απόψεις, γνώρισε παγκόσμια αναγνώριση με τα έργα του: "Ήταν όλοι τους παιδιά μου" (1947), "Ο θάνατος του εμποράκου" (1949), "Οι μάγισσες του Σάλεμ" (1953), "Ψηλά απ’ τη γέφυρα" (1955), "Μετά την πτώση" (1964), "Επεισόδιο στο Βισύ" (1966), "Το ταβάνι του αρχιεπισκόπου" (1972), "Ο τελευταίος Γιάνκη" (1993), "Το σπασμένο γυαλί" (1994). Το 2001 εκδόθηκε η συλλογή δοκιμίων "Echoes Down the Corridor; Collected Essays 1944-2000", που αναδεικνύουν τη σημασία και την επίδραση που άσκησε, εκτός από θεατρικός συγγραφέας, ως διανοούμενος και πολιτιστικός σχολιαστής.

Ο Ιζέκιελ Εσ'κία Μφαλέλε γεννήθηκε το 1919 και μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές της Πρετόρια, στη Νότιο Αφρική. Άρχισε την καριέρα του σαν δημοσιογράφος, γράφοντας στο "The Drum Magazine" μετά τον πόλεμο, το 1947, αλλά το 1957 εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του, εξαιτίας της πολεμικής του απέναντι στο απαρτχάιντ. Στη συνέχεια έζησε στη Νιγηρία, τη Γαλλία, την Κένυα, τη Ζάμπια και στις ΗΠΑ, όπου το 1968 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιο του Ντένβερ. Δίδαξε στα πανεπιστήμια του Ντένβερ και της Πενσυλβάνια, ενώ ταυτόχρονα δημοσίευε δοκίμια, άρθρα, μυθιστορήματα και διηγήματα. Το 1977 επέστρεψε στη Ν. Αφρική αλλά η κυβέρνηση ανακάλεσε τον διορισμό του στο πανεπιστήμιο που τού είχε αρχικά προσφέρει. Το 1978 ανέλαβε, τελικά, την έδρα αφρικανικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Witwatersrand. Ανάμεσα στα έργα του ξεχωρίζουν η πρώτη συλλογή διηγημάτων, "Man must live and other stories" (Κέιπ Τάουν, 1946), το αυτοβιογραφικό αφήγημα για τα παιδικά του χρόνια "Down Second Avenue" (Λονδίνο, 1959), το μυθιστόρημα "The wanderers" (Νέα Υόρκη, 1971), που έμεινε απαγορευμένο στη Ν. Αφρική για πολλά χρόνια, και η αυτοβιογραφία του "Afrika my music" (Γιοχάνεσμπουργκ, 1984). Άλλα βιβλία του: "The living and the dead and other stories", Νιγηρία, 1961, "The African image", Ν. Υόρκη, 1962, "In corner B", Ναιρόμπι, Κένυα, 1967, "Chirundu", ΗΠΑ, 1979, "The unbroken song; selected writings", Γιοχάνεσμπουργκ, 1981, "Bury me at the marketplace; selected letters 1943-1980", Γιοχάνεσμπουργκ, 1984, "Father come home", Γιοχάνεσμπουργκ, 1984, "Poetry and humanism", Γιοχάνεσμπουργκ, 1986, "Echoes of African art", Braamfontein, Ν. Αφρική, 1987, "Renewal time", Λονδίνο, 1988. To 1998 τιμήθηκε με το "Crystal Award" για το σύνολο του έργου του.

Ο Κενζαμπούρο Όε γεννήθηκε το 1935 σε ένα χωριό του Σικόκου, του νησιού που βρίσκεται νοτιοανατολικά της ηπειρωτικής Ιαπωνίας. Αφού σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, κέρδισε το πρώτο λογοτεχνικό του βραβείο - το περίφημο "Βραβείο Ακουταγκάουα"- για ένα διήγημα του, "Το κελεπούρι", σε ηλικία είκοσι τριών ετών. Παρά τη φήμη που του έφερε το βραβείο, ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε την επόμενη χρονιά (Η εποχή μας) δέχτηκε χείριστες κριτικές για το μηδενισμό που εξέφραζε σε μια υποτιθέμενη νέα λαμπρή περίοδο της ιαπωνικής Ιστορίας. Το 1994 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο Άμος Οζ γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1939. Πριν ασχοληθεί με τη συγγραφή και τη δημοσιογραφία εργάστηκε επί πολλά χρόνια σε ένα κολλεκτιβοποιημένο αγρόκτημα (κιμπούτς). Συμμετείχε ενεργά, επί μία εικοσαετία, στην πολιτική ζωή του Ισραήλ, ως μέλος διαφόρων ειρηνιστικών κινημάτων. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, πολιτικά δοκίμια και παιδικά βιβλία. Τα γνωστότερα μυθιστορήματά του είναι: "Ο Μιχαέλ μου" (το μυθιστόρημα που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του Ισραήλ), "Το μαύρο κουτί", "Η γυναίκα που γνώρισα", "Φίμα", "Νύχτα στο Τελ Κένταρ", "Η ίδια θάλασσα" και "Ιστορία αγάπης και σκότους". Σχεδόν όλα έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορούν από τις εκδ. Ψυχογιός και Καστανιώτη. Έχει βραβευθεί με διεθνή λογοτεχνικά και διακρίσεις ειρήνης, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Λογοτεχνίας Χολόν και το γερμανικό Βραβείο Ειρήνης 1992. Τα τελευταία χρόνια ζει με την οικογένειά του στην πόλη Αράντ του Ισραήλ.

Ο Salman Rushdie γεννήθηκε στη Βομβάη το 1947, έζησε στην Αγγλία από το 1961 και πρόσφατα μετακόμισε στην Αμερική. Τα βιβλία του έχουν βραβευτεί με σημαντικότατα βραβεία, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Booker των Booker που απονεμήθηκε στο μυθιστόρημα "Τα παιδιά του μεσονυκτίου". Το 2007 χρίστηκε ιππότης από τη βασίλισσα της Αγγλίας για την προσφορά του στη λογοτεχνία. Τα βιβλία του πάντα ξεσηκώνουν θύελλα κριτικών και διαφορετικών απόψεων, και συζητιούνται από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. "Ο τελευταίος στεναγμός του Μαυριτανού", το ωριμότερο μυθιστόρημά του, βραβεύτηκε το 1995 με το Whitbread Prize και το 1996 με το Ευρωπαϊκό Αριστείον Λογοτεχνίας. "Ο κόσμος κάτω απ' τα πόδια της", το οποίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες στις οποίες είχε πουληθεί, μαζί και στην Ελλάδα, αποτέλεσε το εκδοτικό γεγονός του 1999 και βρήκε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση όχι μόνο στους βιβλιόφιλους αλλά και στους φανατικούς του ροκ εντ ρολ. Όλα τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πάμπολλες γλώσσες. Ο Salman Rushdie συγκαταλέγεται αναμφίβολα στους κορυφαίους συγγραφείς της γενιάς του.

Ο Ζοζέ ντε Σούζα Σαραμάγκου (1922-2010) γεννήθηκε στο μικρό χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας από γονείς φτωχούς ακτήμονες αγρότες, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Λισαβόνας (το "Σαραμάγκου" ήταν παρατσούκλι της οικογένειας ντε Σούζα, από ένα είδος ραφανίδας που έτρωγαν οι φτωχοί, και γράφτηκε στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως). Πέρασε τα σχολικά του χρόνια στη Λισαβόνα, όπου, όμως, παρά την έφεσή του στα γράμματα, αναγκάστηκε να αφήσει το γυμνάσιο για μια τεχνική σχολή που τον βοήθησε να βρει δουλειά σαν μηχανικός αυτοκινήτων. Παράλληλα, όσα βράδια παρέμενε ανοιχτή, επισκεπτόταν την Εθνική Βιβλιοθήκη και διάβαζε "χωρίς βοήθεια ή καθοδήγηση, παρά μόνο με την περιέργεια και τη θέληση να μάθω", όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του. Εντελώς αυτοδίδακτος, ο Σαραμάγκου εξέδωσε το 1947 το μυθιστόρημα "Γη της αμαρτίας", που μεσούσης της δικτατορίας του Σαλαζάρ πέρασε απαρατήρητο. Κομμουνιστής με παράνομη πολιτική δράση, εργάστηκε για πολλά χρόνια σε εκδοτικούς οίκους και σε εφημερίδες ως σχολιαστής, ως υπεύθυνος λογοτεχνικών σελίδων και ως βιβλιοκριτικός. Μετά την επανάσταση του 1974 υπήρξε για ένα διάστημα υποδιευθυντής της μεγάλης εφημερίδας της Λισαβόνας "Diarios de Noticias". Έγινε ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς στη χώρα του χάρη κυρίως στα μυθιστορήματα του. Το 1998 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε στα Κανάρια Νησιά, όπου κατέφυγε το 1993, όταν κορυφώθηκε η ρήξη του με την πορτογαλική Εκκλησία με αφορμή το έργο του "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο". Τα γνωστότερα βιβλία του είναι: "Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας" (1977), "Από τη γη θρεμμένος" (1980), "Ταξίδι στην Πορτογαλία" (1981), "Το χρονικό του μοναστηριού" (1983), "Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις" (1984), "Η πέτρινη σχεδία" (1986), "Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας", (1989), "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον" (1991), "Περί τυφλότητος" (1995), "Όλα τα ονόματα" (1997), "Η σπηλιά" (2001), "Ο άνθρωπος αντίγραφο" (2003), "Περί φωτίσεως" (2004). Πέθανε σε ηλικία 87 ετών στο νησί Λανθαρότε, στα Κανάρια Νησιά, στις 18 Ιουνίου 2010.

Η Σούζαν Σόνταγκ (1933-2004) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη αλλά μεγάλωσε στο Tuscon της Αριζόνα και πήγε γυμνάσιο στο Λος Άντζελες. Μετά την αποφοίτησή της από το πανεπιστήμιο του Σικάγο έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και τη θεολογία στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και στο κολέγιο Saint Anne's του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Έγραψε τέσσερα μυθιστορήματα ("The Benefactor", "Death Kit", "The Volcano Lover", "In America"-τα δύο τελευταία στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οδυσσέας), μια συλλογή διηγημάτων ("I, etcetera"), αρκετά θεατρικά έργα ("Alice in Bed", "Lady From the Sea", κ.ά.) και οκτώ δοκίμια, από τα οποία γνωστότερα είναι τα "Ενάντια στην ερμηνεία" (ελλ. εκδ. Καφρέφτης), "Περί φωτογραφίας" (εκδ. περιοδικού "Φωτογράφος"), "Η ασθένεια ως μεταφορά" (εκδ. Ύψιλον), "Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων" (εκδ. Scripta) και "Where the Stress Falls". Άρθρα και πεζά της εμφανίστηκαν τακτικά στα περιοδικά "New Yorker", "The New York Review of Books", "The Times Literary Supplement", "Art in America", "Antaeus", "Parnassus", "The Threepenny Review", "The Nation", "Granta", και πολλά άλλα, ενώ τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί, μέχρι σήμερα, σε 32 γλώσσες. Γύρισε, επίσης, τέσσερις ταινίες μεγάλου μήκους ("Duet for Cannibals", 1969, "Brother Carl", 1971-και τις δύο στη Σουηδία-, "Promised Land", 1974, στο Ισραήλ, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Οκτωβρίου 1973, και "Unguided Tour", 1983, στην Ιταλία) και σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία το "Περιμένοντας τον Γκοντό", το καλοκαίρι του 1993, στο πολιορκημένο Σεράγεβο, όπου πέρασε πολυ καιρό στο διάστημα μεταξύ 1993-1996 και ανακηρύχθηκε επίτιμη δημότης. Πολιτική ακτιβίστρια στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα για πάνω από δύο δεκαετίες, υπήρξε πρόεδρος του Αμερικανικού PEN Club μεταξύ 1987-1989 και έλαβε μέρος σε εκστρατείες για την ελευθερία της έκφρασης και την απελευθέρωση πνευματικών δημιουργών που διώχθηκαν για τις απόψεις τους. Η Σούζαν Σόνταγκ υπήρξε πολυβραβευμένη, εν ζωή: τιμήθηκε με το National Book Critics Circle Award, to 1978, για το δοκίμιό της "Περί φωτογραφίας", με το National Book Award, το 2000, για το μυθιστόρημα "Αμερική", με το βραβείο Malaparte στην Ιταλία το 1992, με τον τίτλο τιμής "Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων" στη Γαλλία, το 1999, με το βραβείο Jerusalem, το 2001, για το σύνολο του έργου της και με το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών βιβλιοπωλών, το 2003. Πέθανε στις 28 Δεκεμβρίου 2004 στη Νέα Υόρκη.

Ο ΄Ινγκο Σούλτσε γεννήθηκε το 1962 στη Δρέσδη και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Ιένα. Στη συνέχεια εργάστηκε σε εφημερίδα και στο Δημοτικό θέατρο του Άλτενμπουργκ. Η παραμονή του για έξι μήνες στην Αγία Πετρούπολη τον οδήγησε να γράψει το πρώτο του βιβλίο, "33 Στιγμές ευτυχίας" (1995), το οποίο τον έκανε αμέσως γνωστό και βραβεύτηκε με τα βραβεία Άλφρεντ Ντέμπλιν, Ερνστ Bίλνερ, στο πλαίσιο του διαγωνισμού Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, καθώς και με το βραβείο Ασπέκτε. Το δεύτερο βιβλίο του, με τίτλο "Απλές ιστορίες" (1998), γνώρισε επίσης μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο. Ζει στο Βερολίνο.

H Nαντίν Γκόρντιμερ, κόρη Eβραίων μεταναστών ρωσικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1923 στο Σπρινγκς, μια πολίχνη δίπλα στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Nότιο Aφρική. Άρχισε να γράφει από την ηλικία των εννέα χρόνων και στα δεκαπέντε της δημοσίευσε το πρώτο της διήγημα. H πρώτη της συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Face to face" ("Πρόσωπο με πρόσωπο") δημοσιεύτηκε το 1949. Aκολούθησαν άλλες οκτώ συλλογές διηγημάτων και δέκα μυθιστορήματα -δύο από αυτά, το "A sport of nature", 1987 ("Mια ιδιοτροπία της φύσης") και το "My son' s story",1990 ("H ιστορία του γιου μου") κυκλοφόρησαν στα ελληνικά από τις Eκδόσεις Kαστανιώτη- στα οποία φαίνεται έντονα η αντίθεσή της στο τότε ρατσιστικό καθεστώς της πατρίδας της. Mε το μυθιστόρημά της "The Conservationist" ("O συντηρητής") κέρδισε το Bραβείο Mπούκερ το 1974. Tο 1991 η Γκόρντιμερ τιμήθηκε με το Bραβείο Nόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της.